Break Point. Żołnierz Sił specjalnych o sile, odwadze i przetrwaniu

Do książki podeszłam ostrożnie, ot tym razem wspomnienia weterana celebryty Jej Królewskiej Mości. Ktoś w rodzaju człowieka od strzelania, siłowni i marki zegarków. Zaczęło się od fajerwerków - „dzikie dziecko”, niepokorny nastolatek, młody żołnierz szukający atrakcji, adrenaliny, a gdy tego brakowało, alkoholu i leków. Być w owym czasie w pobliżu autora, to jak znaleźć się w oku cyklonu.

Autobiografia Ollertona została zredagowana przez Bena Dirsa (ghostwritera), więc czyta się ją świetnie. Napisana szczerze do bólu, nie kryjąca upadków autora. "BREAK POINT, STRACH, ODWAGA, PRZETRWANIE", tak naprawdę nie jest sednem tej książki. Autor opisał swoją wyjątkowo bolesną i ryzykowną drogę do najważniejszego w jego życiu Punktu przerwania. Momentu w życiu, w którym odnalazł sens istnienia. „Patrzyłem na nich zastanawiałem się, co by było, gdyby naszemu krajowi groziła wojna. Gdyby wprowadzić znów pobór do wojska, to byłaby po prostu katastrofa”. „Ale prawda jest taka, że wojna naprawdę nie jest czymś, o czym można by pisać do domu”. Podoba mi się wyważona opinia na temat kobiet w wojsku.

Panu Ollertonowi jest zdecydowanie bliżej do ludzi pokroju Chrisa Kyla czy Przemysława Wójtowicza, którego darzę ogromnym szacunkiem. Działalność komercyjna autora służy pozyskiwaniu środków, dla fundacji zajmujących się ofiarom PTSD, pomocy ich rodzinom i ogólnie ludziom w potrzebie. I to jest sens tej publikacji, z wyrazami szacunku dla autora, serdecznie i szczerze polecam. Uznanie dla tłumacza.



Magda, Księgarka, Galeria Solna, Inowrocław

Książki poruszające tematy wojskowe nie są tym, co wybieram na co dzień, w kręgu moich zainteresowań nie znajdują się historie żołnierzy żyjących i walczących współcześnie, a konkretnie po II wojnie światowej. Jednak z racji pracy często sięgam po książki spoza mojej strefy komfortu, tym razem padło na „Break point” Matthew Ollertona. To moje pierwsze spotkanie z tego typu literaturą więc nie wiedziałam, czego się spodziewać. Nie wiem, czy tak powinny wyglądać wspomnienia byłych wojskowych ale jestem nieco rozczarowana.

Przede wszystkim ego autora jest tak ogromne, że nie wiem jak mieściło się w bramie do jednostki szkoleniowej. Chłopak od dziecka sprawiał kłopoty, nie uznawał autorytetów, kradł, był w poprawczaku, idealny kandydat do wojska, gdzie trzeba słuchać rozkazów przełożonych. Nie wątpię, że był dobrym żołnierzem. Ale czy był też dobrym człowiekiem?

Autor jawi mi się jako narcystyczny typ, który ma się za jednostkę wybitną, cały czas podkreśla swoją wyższość nad ludźmi, którzy wiodą normalne, jego zdaniem nudne życie. Tak, zdecydowanie wszyscy powinniśmy zgłosić się do wojska i strzelać do siebie nawzajem. Doskonały pomysł.

Jeśli liczyłam na jakieś pogłębione refleksje nad tym, dlaczego ludzie zgłaszają się do wojska i chcą być zawodowymi żołnierzami to niestety nie dowiedziałam się tego. Nie sięgnę już po jego książki jeśli jeszcze kiedyś jakieś popełni, natomiast zachęcił mnie do sięgnięcia po książki Navala, mam ochotę sprawdzić czy ma on podobne doświadczenia.



Aldona, Księgarka, Kielce CH Korona

Bardzo lubię czytać książki o służbach specjalnych, wywiadzie czy policji. Po tę pozycję sięgnęłam tylko z powodu pracy, ponieważ z zasady nie czytam książek wydawnictwa Bellona – są kiepsko opracowane albo są po prostu słabe. Co dostałam tym razem?

Ollie Ollerton to były żołnierz Sił Specjalnych. W wieku osiemnastu lat wstąpił do Royal Marine Commandos. Już od dziecka wiedział, że będzie żołnierzem, chociaż nie lubił szkoły, nie lubił się uczyć i nie tolerował autorytetów. Był wolnym duchem. Uważał się za bardzo inteligentnego. Test kwalifikacyjny na komandosa do piechoty morskiej przeszedł śpiewająco.

Co mnie irytuje w tej książce – to autor – narcystyczny, zapatrzony w siebie, najlepszy z najlepszych. Jeśli liczycie na szczegółowy opis szkolenia – nie znajdziecie go tu. Ollie Ollerton skupia się głównie na sobie i tym co czuł, w danej chwili. Rozdziały są bardzo krótkie, mają zaledwie kilka stron. Język jest bardzo prosty, ale książkę czyta się średnio – Ollie nie potrafi zaciekawić Czytelnika. Często odwołuje się do brutalnej inicjacji – twierdzi, że jej nienawidził, ale sam ją stosował, ponieważ nie chciał odstawać. Był uzależniony od adrenaliny, alkoholu i narkotyków. Od własnej rodziny wolał wojsko. Myślę, że Ollerton chciał pokazać do czego może doprowadzić takie życie. Niestety mu to nie wyszło.

Iza, księgarka, Bydgoszcz, Zielone Arkady

Poradnikowe twory byłych wojskowych drukowane przez pokaźną liczbę wydawnictw mają specyficzną niszę czytelników. Mający już literacki debiut za sobą Ollie Ollerton powrócił zatem z kolejnym tytułem, by ową niszę zaspokoić przez przelanie swoich myśli na papier i podzieleniu się swoimi odczuciami oraz komentarzami na wiele tematów, na które niestety nieczęsto ma wystarczające pojęcie.



Break Point to nie jest jednak ani poradnik o strachu, odwadze czy przetrwaniu jak wyeksponowano na okładce. Jest to niestety jedynie kolejna wtórna i uboga stylistycznie autobiograficzna kopalnia banałów oraz mdłych i mało interesujących historyjek o dzieciństwie, wojsku, zabijaniu i próbach uniknięcia śmierci. To bezduszna autobiografia człowieka, którego zbiorowa podświadomość nie rozpoznaje, nie potrzebuje ani tym bardziej nie musi wspierać swoimi pieniędzmi. W Break Point znajdziemy to co zwykle w książkach o walecznych wojakach naszych czasów – wspominki z katowania bezbronnych na szkoleniach, niesmaczne (i co gorsza – nieśmieszne) żarty z rasizmu tamtych czasów, usilne pokreślenie swojej wyjątkowości oraz niechęci do bycia „wygodną” szarą jednostką, która dwa razy do roku leci na „wygodne” wakacje.



Powrót Ollie’go Ollertona do literatury okazał się być lekkostrawnym, lecz rozczarowującym koszmarem czytelniczym, dzięki któremu odbiorca ma już pewność, że jeśli ktoś na szkoleniu wojskowym nie złamie mu nosa podczas pierwszej nocy, jeśli nie okrada się jako dziecko sklepów, nie walczy z małpą w ZOO, to tak naprawdę nie zostało się nigdy mężczyzną.



Martin, księgarz, Księgarnia Katowice Trzy Stawy