Burza kolorów

„Burza kolorów” Damiana Dibbena to powieść historyczno-przygodowa z wątkiem romansowym, a nawet z elementami intrygi szpiegowskiej, rozgrywająca się w Wenecji epoki Renensansu. Akcja toczy się wokół poszukiwania tajemniczego barwnika niezbędnego do otrzymania niespotykanego dotąd koloru, o którym marzyli wszyscy tamtejsi artyści.

Dibben w bardzo interesujący sposób opisuje realia życia w Wenecji w XVI w. Przekazuje przy tym niesamowicie ciekawe opisy pracy malarzy i ich warsztatu, patrzy na świat oczami artysty i maluje przed nami pełne pasji obrazy z życia ludzi związanych ze sztuką. W swojej opowieści umieszcza prawdziwe postacie takie jak np. Michał Anioł czy Leonardo da Vinci nadając im przy tym cechy żywych ludzi, nie szczędzi im wad i przywar, ale dzięki czemu stają się nam bliżsi.

Przeczytałam tę książkę z wielką przyjemnością. Polecam ją z całego serca, bo to świetna powieść dla wielbicieli malarstwa renesansowego, ale też wciągająca opowieść o tworzeniu, poświęceniu dla swojej pasji i oddaniu dla sztuki. Polecam tę pozycję każdemu, kto lubi dobrą rozrywkę, nieskomplikowaną fabułę i niespodziewane zwroty akcji.

Monika , księgarka, Kielce Korona

Burza kolorów Damiana Dibbena budzi nadzieję na powieść mniej lub bardziej biograficzną. Giorgone, El Greco, Tycjan, Bellini, Michał Anioł to tylko kilka nazwisk wybitnych malarzy, o których wspomina autor, a jest ich dużo więcej. Miałam nadzieję, że poznam życiorysy tych wybitnych artystów wplątane w mniej lub bardziej realne poszukiwanie Księcia Orientu. Bohaterów książki w większość Damian Dibben ledwie zarysował. Na początku mamy tajemnicę, nowy minerał, z którego można uzyskać wyjątkowy pigment malarski, kolor, który jest w stanie zapewnić nieśmiertelną sławę temu, który przeniesie go na płótno. I tu pojawia się postać najbogatszego człowieka wszechczasów, Jakuba Fugerra. Powoli rozgrywa się intryga, walka o przychylność bogacza, właściciela kopalni, gdzie wydobywa się Księcia Orientu, tak właśnie nazywa się ów pigment. W międzyczasie poznajemy Ledę i jej relacje z Zorzo, pasujące bardziej do wieku XX, niż do roku 1510.

Spodziewałam się po „Burzy kolorów” właśnie burzy kolorów, dosłownie ferii barw, zapierających dech w piersiach opisów dzieł i pracy mistrzów. Początek XVI wieku to rozkwit renesansu, wówczas żyło wielu z największych twórców tej epoki. Jest to tylko powieść obyczajowa umieszczona w XVI wieku, choć mentalność i zachowanie bohaterów jest dzisiejsze. Powieść wciąga, może zainteresować, zaintrygować, ale nie jest to opowieść realna, dotycząca czasów, o których chciała mówić. Nie jest to proza na miarę Nagrody Nobla, nie jest to też opowieść drukowana w brukowcach. To specyficzna książka dla konkretnego czytelnika, nie dla mnie.



Magda, księgarka, Inowrocław Galeria Solna