Czwartkowy Klub Zbrodni. Tom 1

Pełen smaczków z codziennego życia Anglii kryminał. Lekka i bardzo przyjemna lektura.

„Czwartkowy klub zbrodni” Richarda Osmana to pierwsza z części dłuższego cyklu kryminałów, których bohaterami są sympatyczni mieszkańcy osiedla dla seniorów. Pierwszy raz pojawiła się w Polsce już kilka lat temu, ale pod innym tytułem i jest to idealny przykład gatunku zwanego cozy crime. Gatunek ten jest doskonały dla fanów intryg kryminalnych, którzy unikają brutalnych opisów.

Autor tej powieści przedstawia nam czworo głównych bohaterów, których nie mogłam nie polubić. Ibrahim, Ron, Joyce i Elizabeth w wolnych chwilach zajmują się rozwiązywaniem zagadek kryminalnych. Każdy bohater tej historii jest inny, niesie za sobą inną historię, ale razem tworzą idealny zespół detektywistyczny. Historia opowiadana jest z różnych perspektyw, co jakiś czas pojawiają się nowe wątki dzięki którym nasz kryminał staje się coraz bardziej zawiły. Gdy już wydaje nam się, że poznajemy motyw i sprawcę, trop okazuje się mylny.

Doceniam bardzo styl autora dlatego po tej jednej przygodzie z mieszkańcami Coopers Chase jestem głodna kolejnych. Szczególnie przyjemnym elementem powieści jest czarny humor i klimat dawnych powieści detektywistycznych. Podoba mi się bardzo pomysł na umieszczenie akcji w takim miejscu i wybór postaci tak dojrzałych. Dzięki temu oprócz przyjemnej lektury mamy też moment na refleksję nad ostatnim etapem życia, oraz tym jak go ciekawie i godnie przeżyć.

Paulina, księgarka, Bydgoszcz Rondo

Okładka – ładna, opis książki – intrygujący, ale …

Pierwszą rzeczą, która mi nie przypadła do gustu był sposób, w jaki ta historia jest opowiadana. Akcja książki jest opisywana z dwóch perspektyw: pierwszoosobowy styl narracji we fragmentach dziennika pisanego przez jedną z bohaterek – Joyce. Co ciekawe, staruszka czasami zwraca się bezpośrednio do czytelnika … a właściwie czytelników, bo nie wiedzieć czemu seniorka pisze w liczbie mnogiej, np. „Pewnie zastanawialiście się, co ja tutaj wypisuję” (s. 12), „Chyba, że interesuje was …” (s. 29). Drugi sposób na opisanie tej historii to trzecioosobowa narracja, z perspektywy wielu różnych ludzi.

Druga rzecz, która mi w tej książce nie gra to bohaterowie. Jest tu bardzo dużo bohaterów i imion, można się pogubić kto jest kim, tym bardziej, że bohaterowie mają tylko kilka cech na krzyż i są papierowi. Należy zacząć od tytułowych członków Czwartkowego Klubu Zbrodni – Elizabeth, Joyce, Ibrahima i Rona. Cała czwórka to seniorzy, mieszkający w bogatym osiedlu Coopers Chase, stworzonym specjalnie dla seniorów i z myślą o nich. Elizabeth ma męża Stephena (który ma początki demencji, co Elizabeth ukrywa przed innymi), pracowała… gdzieś, nie wiadomo gdzie, bo w samej książce to nie pada wcale, natomiast wg opisu pracowała w brytyjskim wywiadzie. Elizabeth rządzi w tym zespole, to od niej wszystko się zaczęło. Elizabeth ma przyjaciółkę Penny (która ma męża Johna), którą bardzo często odwiedza. Elizabeth nie jest bohaterką ciekawą, nie jest też nieciekawa, jest nijaka. Joyce to była pielęgniarka, matka Joanny (z którą średnio się dogaduje), która firtuje/podkochuje się w Bernardzie. Joyce jest jeszcze gorsza niż Elizabeth, ma w sobie jeszcze mniej życia, a dodatkowo (co przyznała w dzienniku) jest osobą, która robi pewne rzeczy, tylko po co, żeby ludzie ją lubili, albo po to, by sama mogła mieć pewne korzyści. Ibrahim to emerytowany psychiatra. I TO TYLE. Z kolei Ron to osoba kłótliwa, chodząca na wszelkie protesty i protestująca przeciwko wszystkiemu co się dało. Ma także syna, Jasona – byłego boksera. Oprócz tych bohaterów mamy także: Iana Venthama (przedsiębiorcę i właściciela osiedla Coopers Chase), Tony’ego Currana, posterunkową Donne De Freitas, nadkomisarza Chrisa Hudsona, Karen i jego ojca Gordona Playfairów, księdza Mathhew Mackie, Bogdana Jankowskiego (Polak, budowlaniec), Gianniego Turka, Bobby' ego i jego młodszego brata- Troya Tannerów, Sreve'a Georgiu, Austina jakiegoś tam... (Najprawdopodobniej to i tak nie wszystkie postaci, które występują w powieści)

Trzecia rzecz, to tempo akcji i humor. Akcja jest bardzo rozmemłana i rozwodniona, z powodu zbyt wielu dygresji i rozmyślań oraz dużej ilości nic nie wnoszących opisów. Książkę czytało mi się bardzo ciężko, wręcz się nudziłam. Ciekawiej zrobiło się dopiero 50 lub 70 stron przed końcem.

Brytyjczycy mają specyficzne poczucie humoru, jednakże ja w tej powieści nie znalazłam nawet śladowych ilości jakiegokolwiek humoru.