Ellie Haycock jest totalnie normalna

Cudowny komentarz Reese Witherspoon na okładce zachęcił mnie do zapoznania się z tą historią. Jest to piękna książka młodzieżowa z gatunku young adult wydawnictwa Bukowy Las.



Gretchen Schreiber w swojej książce „Ellie Haycock jest totalnie normalna” przedstawia nam silną bohaterkę, która stara się rozgraniczyć swoje „prywatne” i szpitalne życie. Niestety z asocjacją VACTERL-a nie jest to łatwe i jej dwa światy zaczynają się ze sobą przenikać. Za sprawą jednego z pacjentów nastawienie Ellie do lekarzy i leczenia zaczyna się zmieniać.



To, co najbardziej ujęło mnie w tej historii to ból, jaki musiała odczuwać Ellie. Zarówno ten fizyczny, który wiązał się z wieloma wadami wrodzonymi, jak i psychiczny, który odczuwała za każdym razem, gdy w gabinecie lekarskim czuła się jak przypadek medyczny. Autorka w niezwykły sposób ukazała cienie takiego życia, ale i chwilę radości młodzieży, która musi mierzyć się z chorobą. Natomiast ogrom emocji i wyrzeczeń, z jakimi mierzą się rodzice, sprawia, że nie sposób przejść obok tej książki obojętnie.



Człowiek często nie docenia i bierze za pewnik swoje zdrowie, a ta piękna młodzieżówka pomaga to zmienić. Zakończenie pokazuje, że „normalność” nie dla każdego oznacza to samo, ale mimo to możemy czuć się szczęśliwi. Jeśli polubiliście książki „Gwiazd naszych wina” i „Trzy kroki od siebie” to tą pokochacie.



Weronika, Księgarka, Konin, Galeria nad Jeziorem

„Ellie Haycock jest totalnie normalna” przyciągnęła mnie kolorem. Jest to

niesamowita opowieść opowiadająca o pozornie normalnej dziewczynie, ze złożonym grafikiem dnia.

Tytułowa Ellie jak to ona określiła, podzieliła swoje życie na dwie połówki. Życie w

szpitalu i życie w domu – oba te światy nigdy się ze sobą nie łączą, ale czy, aby na pewno jest tak cały czas... Poznajemy w tej historii Ryana, również obarczonego chorobą. Ryan ma nadal dobre nastawienie w stosunku do lekarzy, Ellie już nie do końca.

Czytając „Ellie Haycock jest totalnie normalna” czułam się jak główna bohaterka

tej historii. Poznałam uczucia, które towarzyszyły jej podczas leczenia. Uświadomiłam sobie z jakimi trudnościami przychodzi jej się mierzyć na co dzień. W „Ellie Haycock jest totalnie normalna” Gretchen Schreiber, ukazuje działanie mediów społecznościowych oraz internetu, z innej perspektywy. Podczas lektury poczułam emocje córki w stosunku do matki, która prowadzi bloga o życiu codziennym rodziny Haycock. Powieść nie jest długa, więc można ją przeczytać w jeden dzień.

Byłam mile zaskoczona czytając „Ellie Haycock jest totalnie normalna”. Dialogi

prowadzone przez bohaterów są zabawne i umilają czytanie książki. Uważam, że jest to jedna z pozycji, które warto przeczytać chociaż raz. Morał wynikający z książki może zmienić perspektywę, z jaką podchodzimy do życia. Polecam zarówno młodszym i starszym czytelnikom.

Kalina, księgarka, Bydgoszcz, Zielone Arkady

„Ludzie mówią ci, żebyś zachowywał się normalnie, a wtedy nikt nie zauważy, jak bardzo różnisz się wyglądem od innych. A jednocześnie ciągle opowiadają historie, które karmią to poczucie inności.”

Życie Ellie faktycznie nie jest normalne, ponieważ biegnie dwoma torami, które dziewczyna za wszelką cenę chce od siebie odseparować. Jeden tor to szeroko pojęta normalność, drugi – szpitale, operacje, farmakologia. Bohaterka jest nastolatką i to czuć - w sposobie myślenia, chęci buntu, relacjach z innymi ludźmi. Mimo że jej życie nie jest usłane różami stara się trzymać gardę, choć jest ona podszyta sporą dozą lęku. Autorka ukazuje Ellie głównie przez pryzmat choroby, ale jednocześnie nie romantyzuje jej przypadłości. Ten balans jest cudowny.



W powieści jednak dominują uczucia. Nie chodzi tylko o rozwój relacji Ellie z Ryanem czy zacieśnianie więzi z Caitlin. Jest w tej książce świetna scena, która znakomicie podbudowuje w czytelniku poczucie gniewu – bohaterka z mamą znajdują się w gabinecie, a lekarz wspomina o konieczności operacji. Mówi ogólnikowo, dość niezrozumiale, tak że nie do końca można zrozumieć, co właściwie tym zabiegiem można osiągnąć. Ale co naprawdę wkurza - rozmawia z matką Ellie. Nie z pacjentką – ją wręcz ignoruje, nawet witając się nie podaje jej ręki. Kiedy uświadamiamy sobie, że to jest standard przestaje nas dziwić nieufność bohaterki wobec całego szpitala.



Piękne jest też to, że autorka nie idzie na łatwiznę i stara się pokazać tę historię z perspektywy mamy. Początkowo widzimy ją jako kobietę, która podejmuje za córkę decyzje o jej zdrowiu (w jej najlepszym interesie), ale dzięki wpisom na blogu wyłania się powoli obraz rodzica, którego dziecko cierpi, a wraz z nim cała rodzina. Mamy utratę pracy, przyjaciół, normalności dnia codziennego. Ellie sama przyznaje, że jej mama jest wspaniała, ale jednocześnie się złości, że decyzje o niej zapadają bez niej.



Fani Johna Greena będą bardzo zadowoleni z tej lektury. Sięgnąć po nią powinni też czytelnicy stęsknieni za historiami takimi jak „Trzy kroki od siebie”.



Agnieszka, księgarka, Wrocław Pasaż Grunwaldzki