Mokosz

Jako wielbicielka literatury z motywem słowiańskim nie mogłam przejść koło tej książki obojętnie. Dodatkowo okładka zachęca, by sięgnąć po tę pozycję. „Mokosz. Bogini mokrej ziemi” Anny Sokalskiej to bardzo intrygująca książka. Na kartach tej powieści przeplatają się wątki kryminalne, jak i losy głównej bohaterki. Połączenie kryminału z literaturą piękną wyszło tu dość nietypowo.



Głowna bohaterka Elena zostaje podejrzana w sprawie o zabójstwo swojego męża Igora. Ciało mężczyzny zostaje odnalezione w ogrodzie pod posągiem bogini Mokosz. Prokurator badający tę sprawę próbuje zagłębić się w znajomość słowiańskiej bogini ziemi, by dowiedzieć się, czy może mieć to związek ze śmiercią mężczyzny. Jednocześnie podąża on śladem życia Eleny od narodzin aż do momentu, w którym stała się żoną Igora. Spotyka się z sąsiadami, pracownikami czy klientami. Z tego śledztwa wyłania się obraz kobiety, która stroni od ludzi, zawsze ma własne zdanie i podąża własną ścieżką. W związku z tym ludzie twierdzą, że coś z nią nie tak. Nazywają nawet wiedźmą.



Pomysł połączenia słowiańskich wierzeń ze współczesnością i wątkiem kryminalnym jest bardzo ciekawym pomysłem. To w szczególności skłoniło mnie do sięgnięcia po tę książkę. Jednak nie można patrzeć na „Mokosz” jako na kryminał, gdyż ten wątek jest tylko punktem wyjścia do rozważań o losach kobiety i kobiecości we współczesnym świecie. Autorka porusza wątek indywidualności i tego, jak jest ona odbierana przez społeczeństwo.



Karolina, księgarka, Wrocław, Magnolia Park

Powieść Anny Sokalskiej "Mokosz. Bogini mokrej ziemi" została określona przez Wydawnictwo Świat Książki jako kryminał. Biorąc więc książkę do ręki sądziłem, że czeka mnie tego typu literatura z dodatkiem wierzeń i mitów słowiańskich (co sugerował tytuł). Niestety zawiodłem się. A książka to nie do końca udany mariaż kilku stylów literackich.

Dzieło A. Sokalskiej czytało mi się ciężko. Przede wszystkim ze względu na bardzo wolny rozwój fabuły oraz kwiecisty język autorki. Stosuje ona dużo metafor i przenośni zwłaszcza przy szczegółowym zagłębianiu się w psychikę i tok myślowy głównych bohaterów. Na skutek tego większość książki to drobiazgowe opisy stanów emocjonalnych ujęte w rozbudowane zdania wzbogacone o liczne przymiotniki. W tym bogatym słownictwie gubi się niestety główny wątek książki jakim jest sprawa morderstwa męża Eleny. W pewnych momentach wątek morderstwa zszedł na zdecydowanie dalszy plan, zastąpiony przez rozważania moralno-egzystencjalne bohaterów. Takie dialogi czy kwestie powinny być uzupełnieniem kryminalnej fabuły książki, a nie grać pierwsze skrzypce.

Pomijając kwestie językowe i dialogowe a skupiając się tylko na warstwie śledztwa to wypadałoby zaznaczyć, że zostało ono przyzwoicie skomponowane. Byłoby nawet intrygujące. Gdyby nie gubiło się w meandrach stylu autorki. Nawet prokurator Borys ze swoim grubiańskim językiem i wyrachowaniem oraz tajemnicza i wycofana Elena z intrygującą przeszłością nie są w stanie tej sytuacji uratować.



Mateusz, księgarz, Poznań King Cross

Przyciągają Was książki z motywem słowiańskim? Ja uwielbiam. Od kilku lat bardzo fascynuje mnie wszystko, co związane z naszą mitologią. Głównie są to opracowania historyczne, ale lubię czytać też fantastykę czy kryminały. Tytuł książki Anny Sokalskiej nawiązuje do najważniejszej bogini w naszej mitologii – Mokoszy. Mokosz była boginią urodzaju i płodności, ale także symbolem kobiecości.

Główną bohaterką „Mokoszy” Anny Sokolskiej jest Elena, która jest introwertyczką. Pewnego dnia w ich ogrodzie znajduje martwego męża. Policja podejrzewa oczywiście ją. Do jakich wniosków doprowadzi śledztwo prokuratora Mariana Borysa? Tego dowiecie się po przeczytaniu książki.

„Mokosz” napisana jest w trzeciej osobie. Nie ma w „Mokoszy” brutalnych scen – mnie one nie przeszkadzają, ale wrażliwi docenią ich brak. Podobało mi się nawiązanie do słowiańskiej bogini Mokoszy – znam jej postać z wielu opracowań historycznych. Ci, którzy jej nie znają – dowiedzą się o niej sporo ciekawych informacji. Sama postać Eleny jest bardzo dobrze napisana i bardzo intrygująca. Styl Anny Sokalskiej niestety nie jest łatwy w odbiorze. „Mokosz”, mimo że jest krótką książką, czyta się trudno. Sokalska za bardzo skupiała się na opisach czy innych niepotrzebnych wkrętach, a za mało na samej akcji czy bohaterach.

Mam trochę mieszane uczucia, co do „Mokoszy. Bogini mokrej ziemi” – śledztwo nie zrobiło na mnie wrażenia. Akcja w „Mokoszy” toczy się bardzo wolno. Nie znajdziecie tutaj szybkich zwrotów akcji czy zaskakujących momentów. „Mokosz” niestety mnie nie porwała, ale Wy oceńcie sami – jeśli lubicie „dziwne” książki – „Mokosz’ spełni Wasze oczekiwania. Plusem jest piękna okładka, która przyciąga.

Iza, księgarka, Bydgoszcz, Zielone Arkady

Do sięgnięcia po „Mokosz” Anny Sokalskiej skłoniła mnie piękna, na swój sposób mroczna okładka, która w połączeniu z opisem była dla mnie obietnicą tajemniczej i nieoczywistej historii.



W pewnym sensie moje oczekiwania zostały spełnione, lecz niestety przez książkę brnęłam powoli, ciągle zgrzytał mi styl autorki, a po lekturze odczułam wielką ulgę, że to już koniec. „Mokosz” jest dla mnie dziwną sklejką różnych stylów, które pomimo usiłowań Sokalskiej, nijak nie chcą się ze sobą zgrać. Na początku tekst jest karykaturalnie naszpikowany metaforami, które nieznośnie wydłużają opisy, przez co czytelnik traci główną myśl autorki. Następnie dochodzą terminy prawne, które dla mnie wyglądają jak wyjęte z jakiegoś podręcznika czy kodeksu. Odnoszę też wrażenie, że Anna Sokalska chciała w swojej książce zawrzeć dużo mądrości, być może wyłożyć czytelnikowi swoje życiowe credo. I to nie tak, że nie zgadzam się z jej przemyśleniami – podpisuję się pod nimi całym sercem – ale przy dość oszczędnej fabule, takie „myśli”, nieraz na całą stronę, trochę mi się gryzą z całością.



Jeśli zaś chodzi o samą boginię Mokosz – choć temat ciekawy, znów miałam wrażenie podania go w sposób podręcznikowy. Dużo bardziej przekonał mnie portret bogini Ziemi w ujęciu Joanny Laprus w „Boginiach słowiańskich szeptów”.



Choć „Mokosz” miał duży potencjał, a sam pomysł autorki na połączenie współczesnego kryminału z wierzeniami Słowian jest świetny, to wykonanie nie do końca przypadło mi do gustu.



Joanna, Księgarz, Galeria Rzeszów