Nadzieja skazanych

Dla mnie ten reportaż był niezwykle ciekawy i wyczekiwany. Brakowało mi takiego głębokiego spojrzenia na życie więźniarek i pokazania ich z zupełnie nowej strony. Autorka przedstawia bowiem w swojej książce ich dążenie do bycia odpowiedzialnymi i kochającymi matkami. Moim zdaniem całość zapada na długo w pamięć i sprawia, że aż chce się nadrobić kolejne części serii.

tematyka jest mocna, chwilami nawet brutalna. przy niektórych historiach, opowiadanych przez strażników więziennych musiałam się na chwilę zatrzymać. cenię Borowską za to , że niczego nie uładza i nie unika takich tematów. trudnych i kontrowersyjnych. moim zdaniem książka, którą autorka nam zaprezentowała jest warta docenienia i pozwala na zrozumienie miejsca dziecka w systemie, który został odgórnie ustalony.

„NA­LE­ŻY BYĆ UWAŻ­NYM, ŻEBY NIE PO­PRO­WA­DZIĆ MATKI W DRUGĄ STRO­NĘ, A MIANO­WI­CIE W TAK ZWANĄ WY­UCZO­NĄ BEZ­RAD­NOŚĆ” To książka która otwiera oczy. Pokazuje funkcjonowanie systemu więziennictwa i to, w jaki sposób pozwala on na zmianę. Zmianę życia więźniarek, czynioną jednak przede wszystkim dla ich dzieci. Pracownicy wszelakich służb starają się im pomóc i pokazać to, w jaki sposób powinno wyglądać normalne macierzyństwo: bez uzależnień i przemocy.

"Nadzieja skazanych" to mocna i poruszająca powieść, która daje głos kobietom, dotąd niesłyszanym. Takim, które wychowują swoje dzieci w więzieniu. Autorka nie zapomina również o aspekcie oceny otoczenia. W drugim rozdziale do rozmów zaprosiła pracowników służby więziennej. Reportaż bardzo ciekawy, momentami nie mogłam oderwać się od historii więźniarek.

lubię styl pisania Borowskiej, widać po jej stylu, że zna się na ludziach i jest bardzo empatyczna. może to za sprawą pedagogicznego wykształcenia, a może to po prostu dar, jaki pani Katarzyna posiada. ale ogromnie ciekawie przedstawia historie więźniarek, jednocześnie ich nie oceniając. książka "Nadzieja skazanych" to jeden z lepszych reportaży, na które natknęłam się w tym roku