Okiść

Świetnie opowiedziana baśń , gaduła Pilipiuk nie zawiódł !

Powieść raczej dla młodzieży, ale dorośli czytelnicy też znajdą przyjemność w zatopieniu się w tym świecie, w którym wspomina się przodków z setek lat temu, gdy istniała rozwinięta cywilizacja. Drugą część, zawierającą kontynuację przygód nastolatków, czyta się podobnie jak pierwszą (Przetaina), w tym samym klimacie. Lekka i przyjemna.

Powieść, która absolutnie wciąga. Nie mogę się doczekać kolejnej części. Klasa sama w sobie.

Mega się czyta i zdecydowanie polecam:) jestem fanem i z niecierpliwością czekam na dalsze przygody po kolejnej Okiści

„Przetaina” Andrzeja Pilipiuka była moim pierwszym spotkaniem z twórczością tego autora i od razu okazała się strzałem w dziesiątkę. Choć niepozbawiona drobnych niedociągnięć, zapewniła mi bardzo udaną literacką przygodę i rozbudziła apetyt na więcej. Naturalną koleją rzeczy było więc sięgnięcie po jej kontynuację, czyli „Okiść” - po zakończeniu „Przetainy” miałem względem tej książki spore oczekiwania i liczyłem na to, że Andrzej Pilipiuk ponownie mnie zachwyci.



Niestety okazało się, że „Okiść” jest dosłowną kalką „Przetainy”, która nie tylko odtwarza znane już schematy, ale również pogłębia niektóre jej słabości. Choć pierwszy tom naprawdę mnie wciągnął, to po kontynuacji spodziewałem się czegoś świeższego — rozwinięcia świata przedstawionego, większego napięcia, a może i nowych wyzwań dla bohaterów. Tymczasem „Okiść” nie proponuje nic, co mogłoby wnieść nową jakość — stanowi raczej mniej zaskakującą kalkę pierwowzoru.



Już na początku książki natrafiamy na długie przypomnienie wydarzeń z „Przetainy” — tym razem wprawdzie z perspektywy nowej postaci, ale bez większego efektu zaskoczenia. Z każdą kolejną stroną narastało we mnie wrażenie, że autor krąży wokół tych samych wątków i rozważań, nie posuwając fabuły znacząco do przodu. Co więcej, napięcie, które było jednym z atutów poprzedniego tomu, tutaj nie zyskuje na sile, a problemy bohaterów rozwiązywane są z pomocą coraz liczniejszych deus ex machin.



Mimo wszystko trudno odmówić Pilipiukowi umiejętności w budowaniu klimatu. Jego wizja quasi-średniowiecznego świata postapo wciąż fascynuje, a powrót do znanego uniwersum był przyjemny i intrygujący. Styl pisarski autora nadal potrafi mnie przyciągnąć i sprawić, że z zainteresowaniem śledzę rozwój akcji. Niemniej jednak coraz bardziej zaczęła mnie irytować pewna maniera — uporczywe wychwalanie głównych postaci. W pewnym momencie miałem wrażenie, że cała książka została napisana tylko po to, by nieustannie podkreślać, jak niezwykli, szlachetni i wyjątkowi są jej bohaterowie. Oczywiście, z punktu widzenia przesłania powieści takie postaci mają uzasadnienie, ale nadmiar wywyższania ich na piedestał działa wręcz odwrotnie — czytelnik zaczyna wręcz życzyć im jakichś potknięć, by zrównoważyć tę przesłodzoną narrację.



„Przetaina” mimo kilku niedociągnięć zrobiła na mnie duże wrażenie. „Okiść” miała szansę ten sukces powtórzyć, ale niestety odtworzyła głównie to, co wcześniej działało słabiej, i nie zaproponowała nic nowego. Po zakończeniu czuję pewien niedosyt i rozczarowanie. Mimo to, jeśli Pilipiuk zdecyduje się na kolejny tom serii, sięgnę po niego z nadzieją, że tym razem wróci do formy i znów mnie zaskoczy.