POGO

"Pogo" - myślisz sobie kopany taniec punków. Nic bardziej mylnego! Ból, łzy, strach, przyspieszony oddech, walące serce. Taka jest treść "Pogo", którego autorem jest Jakub Sieczko. "Pogo" to banał, to pogotowie ratunkowe. Jakub Sieczko jest lekarzem medycyny ratunkowej i w tej właśnie małej książeczce opisał swoją pracę. Nie jest to opowieść snuta na spotkaniu towarzyskim przy kawie, może przy czymś innym. To nie jest takie proste. Czytając "Pogo" jesteśmy tam, czy tego chcemy, czy nie. Stąd właśnie: Ból, łzy, strach, przyspieszony oddech, walące serce. Do tego czasami dochodzi obrzydzenie. Nie da się tej książki przeczytać jednym tchem, choć to niespełna 120 stron. Są tam takie fragmenty, które nie tylko zmuszają do refleksji, to są te chwile, kiedy trzeba wyjść na spacer i ochłonąć. Podczas czytania trzeba schować się gdzieś w kącie, by domownicy nie widzieli naszego wyrazu twarzy, by nie widzieli powracających łez. Niby wszyscy wiemy, czym zajmuje się Pogotowie Ratunkowe, ale wejście w tę narrację na zawsze pozbawia złudzeń. Świat już nigdy nie będzie taki sam. I dalej dla uważnych, wrażliwych czytelników: „nigdy nie będzie takiego lata …”(już nigdy). Autor nie ceni patosu, nie pisze o bohaterach w pomarańczowych uniformach. Jakub Sieczko opisuje dosłownie, szczerze i do bólu swoją pracę, pracę, którą wybrał świadomie.

Szczere wyrazy szacunku dla Pana Jakuba i dla wszystkich ratowników medycznych. Dziękuję, że jesteście.

To najlepsza książka, jaką w życiu czytałam. Dziękuję. Pozdrawiam.

Świetny reportaż. Moim zdaniem nie tylko o pracy pogotowia, ale też o drugim obliczu Warszawy, samotności, chwilach satysfakcji.... nie jest to gruba książka, ale bardzo "treściwa". polecam

Jestem osobą, która uwielbia czytać i oglądać wszystko związane z medycyną. Od

rozrywkowych seriali, które często są dalekie od prawdy, po książki pisane przez

prawdziwych lekarzy. Właśnie dlatego niesamowicie zainteresował mnie tytuł “Pogo” Jakuba

Sieczko. Autor jest lekarzem i anestezjologiem, który miał okazję pracować wcześniej w

warszawskim pogotowiu ratunkowym.

Nie powiedziałabym, że ta książka jest stuprocentowym reportażem, ponieważ autor pisze

w niej o własnych doświadczeniach, wyraża swoje opinie i przekazuje w treści dużo emocji.

Jeśli ktoś jest ciekawy, jak wygląda praca w karetce pogotowia w Polsce, bez owijania w

bawełnę, to ta książka będzie dobrym wyborem.

Przyznam, że treść mimo swojej małej objętości, zapadnie mi w pamięć na długo.

Rozdziały są podzielone na poszczególne tematy i typy pacjentów. Niektóre z nich łapały

mnie za serce i naprawdę przygnębiały, na przykład pokazane realia życia osób starszych,

albo rozdział o pacjentach najmłodszych. Poruszany wielokrotnie temat śmierci również nie

należał do najprostszych.

Cieszę się, że przeczytałam tę książkę, bo dzięki temu mogłam zobaczyć pracę lekarzy z

ich perspektywy, poznać ich myśli i tok rozumowania. Autor jest bardzo bezpośredni, nie

osładza żadnego tematu, nie używa wymyślnego języka. Pisze jak jest, a często jest bardzo

przygnębiająco. Po tej lekturze jeszcze bardziej doceniam ciężką pracę medyków i to, ile

nerwów, czasu i samego siebie muszą poświęcić, by pomagać innym.



Julia, Księgarka, Katowice, Centrum handlowe 3 Stawy