Przetaina

Przez długi czas omijałem twórczość Andrzeja Pilipiuka, choć sam nie do końca wiem dlaczego. Gdy inni zachwycali się „Wędrowyczem”, „Okiem Jelenia” czy „Kuzynkami”, ja skupiałem się na innych autorach. Jednak trudno interesować się polską fantastyką i nie natrafić w końcu na jego książki. Moim pierwszym spotkaniem z jego prozą okazała się „Przetaina”, i po jej lekturze jestem pewien, że na tym jednym tytule się nie skończy.



„Przetaina” to nietuzinkowa mieszanka powieści drogi, obyczajowej i przygodowej, osadzona w niezwykle klimatycznym, postapokaliptycznym świecie. Nie jest to jednak typowe postapo w stylu „Metra 2033” czy „Łabędziego Śpiewu”, a raczej wizja z elementami quasi-średniowiecznymi. To właśnie kreacja świata stanowi najmocniejszą stronę książki. Gdybym sam miał kiedyś napisać powieść fantasy, chciałbym, aby miała podobnie dopracowaną atmosferę. Niech to będzie dla was zachętą do sięgnięcia po tę pozycję.



Jak wspomniałem, „Przetaina” to przede wszystkim powieść drogi. Śledzimy losy grupy śmiałków, którzy otrzymują zadanie znalezienia nowych terenów nadających się do założenia osady. Na ich drodze staje wiele wyzwań i niebezpieczeństw, ale również niezwykłe odkrycia i przygody. Autor z dużą dbałością przedstawia świat, a kolejne podawane przez niego ciekawostki sprawiają, że trudno oderwać się od książki.



Czytając „Przetainę”, nie da się nie zauważyć, jak bardzo Pilipiuk wykorzystuje swoją wiedzę archeologiczną i pasję do kolekcjonowania meteorytów. Świat przez niego stworzony jest świeży, a jednocześnie emanuje nutą nostalgii, przywołując echa dobrze znanych motywów. Ta równowaga między nowością a znajomymi elementami sprawia, że książka ma swój niepowtarzalny charakter.



Nie można jednak powiedzieć, że powieść jest pozbawiona wad. Największym problemem okazuje się główny bohater i sposób, w jaki autor go przedstawia. Choć postać jest sympatyczna i łatwo jej kibicować, to jednak jest wręcz niepokojąco idealna – zawsze znajduje wyjście z trudnej sytuacji, wszyscy darzą go szacunkiem, a niebezpieczeństwa zdają się go omijać. To sprawia, że momentami wątek ten staje się nieco naiwny i przewidywalny, choć mimo to bohater da się lubić.



Dla niektórych czytelników książka może wydawać się zbyt spokojna, a jej tempo – niewystarczająco dynamiczne. Nie każdy przepada za opowieściami drogi, w których fabuła rozwija się powoli, a główną rolę odgrywa samo poznawanie świata. Jednak jeśli pozwolicie się wciągnąć w klimat tej historii i dacie się poprowadzić przez wykreowaną przez Pilipiuka rzeczywistość, lektura z pewnością dostarczy wam satysfakcji.



Pilipiuk posługuje się charakterystycznym stylem, który może budzić mieszane uczucia, ale niewątpliwie wyróżnia go na tle innych autorów. Jego język jest na tyle unikalny, że trudno przejść obok niego obojętnie.



Osobiście czuję, że zostałem oczarowany i z pewnością sięgnę po kontynuację, czyli „Okiść”, a także ewentualne kolejne tomy. Chcę zgłębić ten świat jeszcze bardziej i poznać go od podszewki. „Przetaina” zdobyła moje uznanie, a ja już wiem, że nie będę więcej ignorował twórczości Andrzeja Pilipiuka.

znakomita przygodowka fantasy, posiadajaca klimat, swietnie napisana

Niesamowicie wciągająca opowieść, ciężko się oderwać. Akcja zaplanowana w każdym szczególe. Czekam na więcej.

Klasyczny Pilipiuk - dbanie o szczegóły, rzetelny podkład merytoryczny, ale przede wszystkim wartka akcja i wyraziści bohaterowie. Świetnie się czyta.