Winter Tales

Deutsche Grammophon prezentuje „Winter Tales” – nowy album związany z okresem Świąt Bożego

Narodzenia, zawierający nagrania wybranych kompozytorów i wykonawców związanych z DG. Artyści zostali poproszeni o sięgnięcie do osobistych inspiracji związanych ze Świętami oraz do własnych wspomnień i doświadczeń związanych z dzieciństwem oraz miejscem pochodzenia.

Album, który ma ukazać się 21 października, zawiera 12 bardzo osobistych artystycznych odpowiedzi na to kreatywne zaproszenie, a każda z nich dodaje element świeżości oraz aktualności do naszych własnych refleksji związanych z nadzieją na swoistą odnowę i zwycięstwo światła nad ciemnością…

Album otwiera „Wanting to Believe” Rogera i Briana Eno – zupełnie nowy utwór tego duetu i doskonałe preludium do muzyki kompozytorów tak różnych, jak Peter Gregson, Víkingur Ólafsson, Hania Rani i Dobrawa Czocher, Balmorhea, Mari Samuelsen, Ane Brun, Dustin O'Halloran i Bryan Senti, ABBOTT, Vanbur, Classical Sundays i Joep Beving.

“In our dark times, we light a light and we leave it to shine”
(‘Wanting to Believe’ – Roger Eno & Brian Eno)

Muzyka „O Holy Night” Adolphe Adama pociągała Rogera Eno bardziej, niż jego oryginalny tekst.

Współpracując ze swoim bratem, kompozytorem i producentem Brianem Eno, stworzył „Wanting to Believe”, którego nowy, świecki tekst wciąż wyraża nadzieję na przyszłość, ale nadzieję, jak zauważa, „która wydaje się być w naszych rękach”.

Szkocki wiolonczelista i kompozytor Peter Gregson wybrał „Taladh Chriosta” („Kołysanka Chrystusa”) – kolędę śpiewaną tradycyjnie przez wyspiarzy z odległego archipelagu Hebrydów Zewnętrznych w czasie Wigilii. Niesamowita melodia przeniknęła do świadomości Gregsona, gdy był dzieckiem. Jego opracowanie tej „niewinnej, introspektywnej melodii” jest napisane na trzy głosy żeńskie, skrzypce solo, wiolonczelę i syntezator analogowy.

Album zawiera również dwa utwory inspirowane Islandią. Víkingur Ólafsson wnosi delikatne rockowe harmonie do swojej solowej, fortepianowej wersji kołysanki „Far?u a? sofa fyrir mig” („Sleep for Mama”, w aranżacji Snorriego Sigfúsa Birgissona), którą opisuje jako „muzykę na zimową noc przy świecach, unoszącą się między światłem a cieniem, a w końcu znikającą we śnie”.

Tymczasem amerykański pianista i kompozytor Dustin O’Halloran oraz multiinstrumentalista i kompozytor Bryan Senti zainspirowali się starożytnym hymnem „Hva? flýgur mér í hjarta blítt”, tworząc „What Gently Flutters”, utwór o spokojnej prostocie.

Hania Rani i Dobrawa Czocher przejęły tradycyjną polską kolędę „Jezus malusieńki” i ubrały jej melodię w wielowarstwowe elektroniczne i instrumentalne brzmienia. „Szukałyśmy czegoś bardzo endemicznego, aby wyrazić nasze najgłębsze emocje i połączenie z naszą tradycją” – mówią artystki.

Holenderski kompozytor ABBOTT również powrócił do ulubionego utworu z dzieciństwa, aranżując XIV-wieczną kolędę „Nu Zijt Wellekome” – piosenkę, którą uważa za wyrażającą szersze znaczenie Bożego Narodzenia, potrzebę „przywitania wszystkich” – na głosy, wiolonczelę solo i elektronikę.

Balmorhea, czyli Teksańczycy Rob Lowe i Michael A. Muller, stworzyli instrumentalne opracowanie „Coventry Carol” – pieśni, której początki sięgają XVI wieku. Lowe znał ją od dzieciństwa: „Zawsze wydawało mi się, że jest to idealne połączenie ciepła i ciemności”, wspomina. Brytyjski duet kompozytorski Vanbur – Jessica Jones i Tim Morrish – wybrał klasykę XX wieku „Carol of the Bells”, nadając jej eteryczny charakter z pojedynczą linią wokalną, zamiast zmasowanych głosów chóralnych. Norweska artystka Ane Brun wybrała również angielski tekst do swojej wersji

XV-wiecznej niemieckiej piosenki „Es ist ein Ros’entsprungen”. Wyobraziła sobie „Lo, How a Rose E’er Blooming” śpiewane przez chór kościelny ale – jak wyjaśnia: „w duchu tych samotnych czasów sama nagrałam wszystkie głosy w małej przestrzeni studyjnej, w Oslo”.

Mari Samuelsen opracowała „Mitt hjerte alltid vanker” („Moje serce zawsze wędruje”) na skrzypce solo i zespół. Ta skandynawska piosenka bożonarodzeniowa przypomina jej posępny niejako krajobraz Norwegii, światła widoczne w oddali wśród cichych, pokrytych śniegiem gór: „To utwór, który sprawia, że ??czuję się bezpiecznie i spokojnie, i który jest dla mnie domem”. Kontynuując wątek ciepłych, znajomych wspomnień, kwartet smyczkowy Classical Sundays z Berlina wykonuje spokojną aranżację hymnu Chanukowego „Maoz Tzur”, tradycyjnie śpiewanego po zapaleniu menory podczas żydowskiego Święta Świateł.

Opowieści zimowe kończą się spokojnie, opracowaniem Sinfonii z Oratorium Bożonarodzeniowego Johanna Sebastiana Bacha, dokonanym przez Joepa Bevinga. „Chciałem nadać delikatnemu utworowi Bacha nieziemski charakter, dodając warstwy syntezatora i szumu” – mówi. „Mam nadzieję, że tą wersją udało mi się dodać coś do pięknej kompozycji Bacha. Praca nad nią była ogromną radością”.