Wysepka

Andrea Levy, brytyjska pisarka o korzeniach jamajskich często sięgała w swojej twórczości do historii emigrantów z Jamajki. Podobnie dzieje się to w powieści „Wysepka” wydanej w serii Piąta strona świata przez Wydawnictwo Albatros. Losy jej bohaterów zainspirowały również świat filmowy, gdyż w 2009 roku powstał miniserial z Benedictem Cumbertbatchem i Naomi Harris.

Historia rozgrywa się głównie w 1948 roku w Londynie i jest opowiadana przez kilkoro głównych bohaterów. Każdy rozdział zatytułowany jest imieniem konkretnej postaci i pisany jest pierwszej osobie. W ten sposób poznajemy ich wcześniejsze losy i śledzimy współczesne wydarzenia w domu Quennie Bligh- białej kobiety, której mąż do tej pory nie powrócił z wojny i nie wiadomo, czy jeszcze żyje. Z tego powodu musi utrzymywać się z wynajmu pokojów w jej domu i jako jedna z nielicznych wpuszcza pod swój dach Jamajczyków.

Autorka w bardzo autentyczny sposób przedstawia życie w powojennym Londynie, szczególny nacisk kładzie na panujący rasizm w stosunku do ludzi o czarnej skórze. Tych samych, którzy ramię w ramię z Anglikami walczyli w armii brytyjskiej przeciwko Niemcom, a teraz zamiast wdzięczności doświadczają pogardy i prześladowań.

Jeśli ktoś szuka opowieści, która wzrusza i zostanie w głowie na długo, to bardzo polecam przeczytanie „Wysepki”. Ja jestem nią zachwycona.



Monika, Księgarka, Kielce CH Korona

Wojna, wiadomo, odbiera człowieczeństwo. Mężczyzna staje się żołnierzem i - niejednokrotnie – maszyną do zabijania. A cywile? Im również wojna odbiera wiele: empatię, szacunek do drugiego człowieka, często nawet zwykłą chęć niesienia pomocy. Ginie też tolerancja...

„Wysepka”, to książka, którą możemy określić jako bardzo ponadczasową powieść. Literatura piękna ma to do siebie, że wcale nie musi opowiadać o rzeczach pięknych, choć ta historia dzieli się na tą ukazującą i piękno i brzydotę ludzkiej duszy. To powieść trochę obyczajowa, ale taka niezwykła, która zapada głęboko w pamięci. Ja przysiadłam do niej z zapałem, który nie osłabł ani na moment.

Andrea Levy w swojej książce porusza niesamowicie trudny i ważny temat, jakim jest tolerancja.

Kiedy w 1948 roku stolica Wielkiej Brytanii, nadal wyniszczona wojną zaczyna się „regenerować”, pewna kobieta, Queenie, pośród wszechogarniającego rasizmu przyjmuje pod swój dach „kolorowych”. Brytyjczycy widzą w Jamajczykach ludzi gorszego sortu, toteż Gilbert i Hortense, na każdym kroku mieszani z błotem, muszą walczyć o swoje prawa. Szczególnie zawzięta i ambitna Hortense.

Autorka ukazuje, jak ogromnym problemem był brak tolerancji, jednocześnie wpuszczając do swojej książki promienie słońca. „Wysepka”, to poważna książka, pisana zwiewnym, lekkim piórem. Warta przeczytania w pełnym skupieniu. Pozostająca w pamięci na dłużej.



Paulina, Księgarz, Księgarnia Jaworzno Galena

Pierwszym, czym przyciągnęła mnie do siebie "Wysepka" była okładka. Piękna, metaforyczna, mimo przepychu nadal minimalistyczna. Kolejnym powodem była wiadomość, że książka należy do serii "Piąta strona świata", która oddaje głos tym "niezauważalnym" w dzisiejszym świecie.

Nie żałuję ani sekundy spędzonej z tą książką.

"Wysepki" nie da się jednoznacznie sklasyfikować. Jest to powieść obyczajowa, ale jednocześnie literatura piękna i psychologiczna. Na tym moje problemy z tą książką się nie kończą. Jest to też jedna z tych powieści, które pozostawiają czytelnika z uczuciem pustki, wstydu i obdarcia z pozorów niewinności.

Głównym tematem "Wysepki" jest szacunek i tolerancja do drugiego człowieka, a raczej ich brak.

Bohaterowie powieści, są bardzo wyraziści, są tacy jak my. Choć "żyją" w Londynie chwilę po II Wojnie Światowej, mają marzenia, nadzieję na lepsze jutro, ale też podobnie do ludzi dzisiejszych czasów bolączki, strach o przyszłość, dylematy.

Pierwszoosobowa narracja pozwala być blisko uczuć i myśli bohaterów. Wyraźnie czuć gorycz odrzucenia spowodowaną kolorem skóry, obrzydzenie własnym zachowaniem, ale również namiętności i te pojedyncze chwile radości, gdy może się wydawać, że wszystko kieruje się ku dobremu. Niestety zawsze może być jeszcze gorzej, niż wyobrażają sobie bohaterowie.

Ta niespieszna, bardzo intymna opowieść uświadomiła mi, jak niewiele zmieniliśmy jako społeczeństwo w swoim sposobie myślenia i jak wiele jeszcze musimy nad sobą pracować.

Jedynie muszę się przyczepić do składu książki. Mały font, marginesy i interlinia powodują, że ciężko mi się czytało wersję papierową. Rozumiem ten wybór, ponieważ "Wysepka" już ma ponad pięćset stron, jednak utrudnia to mocno odbiór tej uniwersalnej i jakże potrzebnej historii.



Ewa, Księgarz, Księgarnia Warszawa Wołoska

"Wysepka" dla mnie przede wszystkim jest o tym, że zawsze każdemu człowiekowi należy się szacunek i warto a nawet trzeba o niego walczyć.



To piękna opowieść o bardzo ciężkich tematach, o trudach emigracji, o rasizmie jaki aż ciężko mi sobie wyobrazić, o stracie i o bardzo trudnych wyborach.



Nie była to najprostrza książka ale bardzo wypełniona emocjami, walka o godność i na pewno warta przeczytania.