Zdejmij z nieba księżyc

Śmiało mogę polecić książkę tym, którzy przeżyli stratę kogoś bliskiego w swoim życiu. Gdy walkę z chorobą przegrywa żona Josha jego świat rozpada się na drobne kawałki i nie potrafi poradzić sobie z jej stratą. Jako inżynier i wynalazca w dziedzinie medycyny czuł misję, żeby ją uratować i wynaleźć coś co jej pomoże. Lauren przewidziała to, co może stać się po jej śmierci i postanowiła podnieść go na duchu i zostawiła mu 12 listów (po jednym na każdy miesiąc przeżywanej straty). Listy dostarcza mu jej najlepsza przyjaciółka. W każdym z nich jest wyznaczone jakieś zadanie na miesiąc w którym będzie go czytał. Dostaje wskazówki, co powinien robić. Jakby jego zmarła żona była jego terapeutą i pomagała mu wrócić do świata żywych i uporać się z żałobą. Rozdziały są przeplatane wspomnieniami Lauren i historią jej życia- miłości i poznania męża, śmiertelnej choroby i jej własnych marzeniach. Jest to opowieść także o tym, że przyjaciele i nowo poznane osoby stają się w pewnym momencie życia naszym oparciem i swoją ludzką życzliwością przywracją nadzieję na lepsze jutro. Opowieść wzrusza, bawi i daje nadzieję, że osoby, które kochamy zawsze pozostaną wśród nas w naszych sercach, chociaż nie widzimy ich już w realnej postaci. Opowieść daje nadzieję, że można odnaleźć swoją radość życia i miłość na nowo.

12 listów- tyle zostało Joshowi po jego zmarłej żonie. Joshua i Lauren byli parą idealną. Świetna kariera, ogromna miłość i szacunek. Potem okazuje się, że Lauren jest chora, a na jej chorobę nie ma lekarstwa. Oboje pragną przeżyć czas, który im pozostał najlepiej jak potrafią, ale Lauren jak nikt inny, zna swojego męża. Wie, jak trudno mu będzie po jej śmierci. Postanawia więc zostawić mu 12 listów, w których udziela mu wskazówek i prowadzi go przez żałobę.



Kiedy to piszę, jestem świeżo po lekturze, a z moich oczu nadal kapią pojedyncze łzy. Od początku wiedziałam, że to będzie bardzo emocjonalna historia, ale nie spodziewałam się, że będzie aż tak boleć. Zacznę od tego, że to świetnie skonstruowana powieść. Czytelnik ma okazję poznać Lauren, która dopiero poznaje diagnozę i która przygotowuje się na to co nastanie. Druga perspektywa to Josh- już po stracie. Razem z nim i jego najbliższymi przeżywamy wszystkie etapy żałoby i niemal czujemy ból, z którym oni muszą żyć. Zaś wspomniana już perspektywa Lauren pozwala nam ją poznać, zbliżyć się do jej życia i relacji. To z kolei prowadzi do późniejszych łez. Ogromnych łez. Bo kiedy już pokochacie tych wszystkich bohaterów, nie da się inaczej. Ostatnie 100 stron ciągle płakałam. Wycierałam oczy, po to żeby zaraz siegnąć po nową chusteczkę i znów płakać. Mało było w moim życiu książek, które doprowadziły mnie do takiego stanu (mogę je zliczyć na palcach jednej ręki). Od teraz „Zdejmij z nieba księżyc” dołącza do tego grona. Dołącza do książek, które złamały mi serce i po których nie mogłam się pozbierać. Kac książkowy 3, 2, 1 start!

„Zdejmij z nieba księżyc” to bardzo poruszająca historia o młodym małżeństwie. Joshua i Lauren to para ludzi, którzy marzy o wspólnym, pięknym życiu. Niestety, ale ich plany zostają przerwane przez chorobę kobiety. Lauren boi się, że mąż nie pozbiera się po jej śmierci i pisze do niego listy. Jeden list na jeden miesiąc. Listy mają pomóc mu w przerwaniu żałoby.

Kristan Higgins zrobiła coś niesamowitego. Napisała książkę, która wzrusza, a zarazem bawi. Śmierć nigdy nie jest łatwym tematem. Niesie wiele bólu. I autorka w jednym momencie potrafi wywołać łzy, by za chwilę wywołać uśmiech na twarzy. Książka napinana jest lekkim i przyjemnym stylem, dzięki czemu czyta się bardzo szybko. Jest również powieścią bardzo refleksyjną. Czytając nie jeden raz docenimy to, że jesteśmy zdrowi. Że mamy obok siebie kogoś kto pomoże w gorszych chwilach, nawet jeśli fizycznie go już nie ma.

Bardzo podobały mi się te fragmenty książki, w których znajdywały się listy Lauren do Josha i jej taty. Wywoływały one wiele emocji, które by poczuć musicie sami przeczytać książkę. Zapewniam, że wylejecie wiele łez, a opisana historia zostanie z Wami na dłużej. Pokochacie Lauren i Josha i nie będziecie chcieli o nich szybko zapomnieć. Polecam!

"Zdejmij z nieba księżyc" Kristan Haggings - książka, która miała sprawić, że łzy będą spływać po moich policzkach strumieniami. Historia Lauren wzruszyła nie jednego czytelnika (z Polski, jak i zza granicy) i miałam nadzieję, że dołączę do tego licznego grona. W końcu opis brzmiał pięknie.



Lauren umiera. Zdaje sobie z tego sprawę. Jej choroba nie jest wyleczalna. Wie też, że jej mąż nie poradzi sobie po jej śmierci. To ona wprowadziła do jego życia promienie słońca. Dlatego Lauren pisze do Josha listy, jeden na każdy miesiąc po jej odejściu. Znajdzie w nich nie tylko ciepłe słowa otuchy, ale także zadania, które pomogą mu wrócić do szczęścia.



Miałam ogromne oczekiwania. Nie mogłam doczekać się czytania. Lecz po otworzeniu książki chciałam ją jak najszybciej skończyć, a nie było to łatwe zadanie. Choć język autorki jest prosty i przejrzysty to sam proces czytania był dla mnie bardzo męczący. Nie jestem w stanie dokładnie wyjaśnić przyczyny, ponieważ książka ma wiele plusów, jednak nie przebijają się one przez monotonność jaka mi towarzyszyła. Główni bohaterowie byli wręcz cudowni. Byli swoimi przeciwieństwami, ich cechy były wyraziste. Tutaj należą się ogromne brawa dla autorki. Jedna z postaci jest osobą ze spektrum autyzmu. Brakuje takiej reprezentacji w książkach, czy ogólnym świecie popkultury. Często takie osoby są źle przedstawione, ich cechy wyolbrzymione. Tutaj nie mogę się do niczego przyczepić. Josh był osobą przekochaną i przez całą książkę mu kibicowałam. Jego proces żałoby był bolesny, ale jednocześnie piękny. Stawiał małe kroki, nikt go nie ponaglał. Listy pomagały przepracować mu trudną sytuację, ale także przeszłość. Doceniałam te powroty do przeszłości głównych bohaterów, pierwszych spotkań, rozwijającego się uczucia, powolnego procesu utraty nadziei. Była to niesamowita podróż, możliwość na ich poznanie i przywiązanie się do nich. Bywały momenty, w których się uśmiechałam, jednak przeważały momenty zażenowania. Humor książki niestety do mnie nie przemówił. Ale jeśli mowa o obiecanym wzruszeniu i morzu łez... poczułam to dopiero przy ostatnich stronach, przy jednej szczególnej scenie.



Muszę przyznać, że trochę się zawiodłam. Książka jest piękna, pełna ważnych wartości, takich jak przyjaźń, rodzina, miłość, kariera, jednak całość była nużąca. Myślę, że warto ją przeczytać, dać jej szansę. A może podbije Wasze serca.