Życie Violette

Czy powieść o dozorczyni cmentarza może być ciekawa i intrygujące? Zdecydowanie! Velerine Perin w swojej książce zabiera nas w bardzo ciekawą podróż w poszukiwaniu szczęścia ścieżkami pomiędzy kwartałami Trzmielin, Cedrów i Cisów.



„Życie Violette” to powieść o zwykłym życiu zwykłych ludzi opowiedziana w niebanalny sposób. Bije od niej ciepło i wiele wartościowych przesłań, które warto zapamiętać. Autorka każdy rozdział opatrzyła poetyckim tytułem, nad którym warto się zatrzymać na chwilę gdyż ma głębsze znaczenie. To historia o tym, że osoby, sytuacje i zdarzenia nie zawsze są takimi jakie się wydają w pierwszej chwili. Nic nie jest albo czarne, albo białe. Jest wielobarwne. Jak stroje wiosenne głównej bohaterki czy kwiaty, którymi się opiekuje. Autorka poprzez wielowątkową historię opowiada nam o miłości i jej pragnieniu, o niejednej stracie i bólu, o podnoszeniu się z dna i budowaniu życia na nowo. Powieść nie jest pozbawiona również maleńkiej dozy humoru.



Jestem oczarowana „Życiem Violette”. Muszę przyznać, że to powieść obyczajowa, której nie czytało mi się łatwo. Warto jednak, mimo to, nie porzucać jej i dać szansę, nawet jeżeli brak chronologii nie ułatwia wspólnej przygody. Jest to książka pełna ciepła, nadziei oraz niosąca otuchę.

Irmina, księgarka, Toruń CH Plaza

Książka kupiona na tygodniowe wakacje. niestety te prawie 500 stron nie wystarczyło na cały tydzień, bo wciągnęła mnie tak, że w każdej wolnej chwili ją czytałam.

dla mnie super książka, choć nie jest to mega pozytywna opowieść. Chwilami smutna. Ale daje bardzo do myślenia!!! polecam.

Francuska powieść Valerie Perrin, "Życie Violette", jest historią o życiu i śmierci, bólu i stracie oraz o miłości i poszukiwaniu miejsca w świecie. Dramatyczna i intymna historia życia tytułowej bohaterki przeplata się z innymi historiami, są tu ludzkie dramaty, są romanse i tajemnice, jest rozpacz, tęsknota i są wzruszenia. Wszystko to wpisane jest w klimat francuskiej prowincji, płynie niespiesznie, wielotorowo i niechronologicznie, aby na końcu pozostawić czytelnika z pogodą ducha, nadzieją i poczuciem, że szczęście jest w małych codziennych rzeczach i warto go tam szukać.

Jest to książka dla fanów powieści obyczajowych i pięknie opowiedzianych historii.



Magdalena, księgarka, Gdańsk Osowa

Literatura piękna ma to do siebie, że często jest trudna i niezrozumiała. Czy taka właśnie jest powieść Valerie Perrin „Życie Violette”? Po części tak. Tak właśnie ją odczuwam.

Mamy pewną historię i do niej dochodzą różne wątki. Czasami można się pogubić. Powieść „Życie Violette” jest bestsellerem we Francji.

Mamy tutaj opisane życie pewnej kobiety. Niby zwykłe szaro-bure, ale jednak coś w nim jest.

Znajdziecie tutaj morze emocji: od straty ukochanego dziecka, żałoby, nienawiści do radości, uśmiechu i szczęścia.

Violette Toussaint – nasza główna bohaterka była dróżniczką. Pech chciał, że straciła pracę. Obecnie nasza bohaterka jest dozorczynią cmentarza. Opiekuje się grobami. Robi liczne notatki z pogrzebów. Obserwuje wszystkich. Zna daty urodzin i śmierci prawie wszystkich zmarłych spoczywających na jej cmentarzu. Doskonale wie, kto odwiedza groby, a kto nie odwiedza swoich bliskich zmarłych. Czy prowadząc takie konspiracyjne życie może być szczęśliwa? Co tak naprawdę daje szczęście? Czy pracując ze zmarłymi można być szczęśliwym, czy raczej ponurym?

„(…) Delektuję się życiem, piję je małymi łyczkami niczym herbatę jaśminową z miodem. (…)”

Każdy jej dzień jest prawdziwym darem od niebios. Możecie dowiedzieć się jak wyglądały początki jej życia. Czy była szczęśliwym i chcianym dzieckiem? Poznacie również jej męża Philippa Toussainta. Jakim był człowiekiem? Czy był idealnym partnerem?

Przez tę historię można płynąć – o ile uwielbia się ten gatunek.

Dzięki naszej bohaterce możemy dowiedzieć się więcej na temat pracy dozorczyni cmentarza. Czy bylibyście zainteresowani taką pracą?

Na początku każdego rozdziału znajdziecie różne cytaty, np.:

„(…) Mówić o Tobie to przedłużać Twe istnienie, niczego nie powiedzieć znaczyłoby o Tobie zapomnieć. (…)”

Czy warto grzebać w przeszłości? Violette uczy nas, że nie warto. Nie warto rozpamiętywać tragicznych wydarzeń – trzeba żyć dalej. Śmiać się i płakać – ale żyć. Zostając w traumatycznych wspomnieniach będziemy jak żywe trupy.

Powieść „Życie Violette” dla mnie nie była lekką lekturą. Musiałam się w nią głęboko wgryźć, żeby zrozumieć jej sens. Szybko się jej nie czyta. Jednak mimo wszystko polecam poznać historię Violette. Jej życie niestety nie było usłane różami. Czasami dobrze jest oderwać się od ulubionego gatunku i przeczytać coś odmiennego.