Czereśniowy sad

Kolejny raz dałam się zwieść okładce... Ale to pozytywne zaskoczonie.

Okładka książki "Czereśniowy sad" Aleksandry Rochowiak skojarzyła mi się z sielską historią,a w trakcie lektury doszłam do wniosku, że mam w rękach najlepszą z dotychczas wydanych powieści tej autorki. I choć nie mam skłonności do wzruszeń nad książką, to tym razem oczy mi się realnie zaszkliły.

"Czereśniowy sad" to historia Elizy, która wiedzie spokojne życie u boku męża, wychowując energiczną córkę Polę. Kiedy dziewczynka wyjeżdża na obóz narciarski, Eliza okazuje się być nadwrażliwą matką, dla której rozłąka z jedynaczką jest ciosem w serce. Troska kobiety zaczyna wręcz zakrawać o nadgorliwość, jednak ani mąż ani Pola zdają sobie nic z tego nie robić.

W tym samym czasie Eliza otrzymuje wiadomość, że w Gdańsku, w hospicjum przebywa jej matka i bardzo chce się spotkać z córką. Ta sama matka, która zniknęła bez słowa, kiedy córka miała 14 lat.

Eliza pochowała ją mentalnie już dawno, pogrzebała wszelkie tęsknoty i życzliwość wobec matki. Dlatego wiadomość o Marii wyprowadza ją z równowagi. Postanawia jednak pojechać nad morze aby wyjaśnić sprawę raz na zawsze...



"Czereśniowy sad" to powieść, z której aż kipią emocje.

Na samym początku jest to irytacja spowodowana zachowaniem Elizy, matki- kwoki, nadopiekuńczej i przewrażliwionej. Potem ta sama bohaterka drażniła mnie swoim podejściem do matki i faktem, że tak bardzo opierała się przed przyswojeniem prawdy. Jej brak szacunku wobec matki z jednej strony wydawał się karygodny, z drugiej zrozumiały i uzasadniony. Jednak następujące wydarzenia zmieniały Elizę, a historia Marii w połączeniu z żalem, gniewem i wewnetrznym rozdarciem bohaterki wywołała ogromne wzruszenie.

Trafiam ostatnio często na powieści, w których przewija się motyw hospicjum i te historie mocno trafiają do mojej głowy i serca. Świadomość nieuchronnego końca i pragnienie wyrwania każdej danej minuty w obliczu straconych lat są przerażające, choć również na wskroś ludzkie i realistyczne. Poczucie, że każda chwila może być ostatnią wzbudza lęk i tęsknotę.

Czytajcie.

Cudowna, wzruszająca o miłości matki dziecka. O miłości młodzieńczej. Wyciska łzy, zmusza do refleksji

„Życie bywa kompletnie nieprzewidywalne. Zagmatwane, a zarazem pełne niespodzianek czy nieszczęśliwych zbiegów okoliczności”.

„Czereśniowy sad” to książka o miłości do dziecka, męża, matki. O tej pierwszej miłości, która czasami bywa tą na całe życie. Jest to powieść pełna złości, strachu oraz wzruszeń.

Jest to historia o Elizie, kobiecie, która nie miała szczęśliwego dzieciństwa. Matka pewnego zniknęła i uznano ją za zmarłą. Pewnego dnia dzwoni do niej pani z hospicjum Azyl mówiąc, żeby przyjechała do swojej umierającej mamy. Kobieta nie od razu chciała wsiadać w pociąg i jechać na drugi koniec Polski, ale po namowie męża zdecydowała się przekonać się kim tak naprawdę jest chora w hospicjum.

Książka podzielona jest na trzy rozdziały. Każdy z nich przybliża nam głównych bohaterów: Elizę, Marie i Eryka. Jest to powieść przepełniona emocjami. Najpierw poznajemy Elizę, która jest żoną i matką, która bardzo przeżywa rozstanie z córką wyjeżdzającą na obóz. Kolejna cześć poświęcona jest matce Elizy, która stara się streścić swoje życie. Czy zdąży? Tego nie powiem. Eryk, to ciepły, starszy pan, którego pokochałam od początku. Kim jest? Przekonacie się sami.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze. Nie żałuje żadnej minuty spędzonej z bohaterami, którzy potrafili dostarczyć wielu emocji. Nie wiem jak bym zachowała się w sytuacji Elizy. Na jej przykładzie jednak możemy nauczyć się, że warto nie oceniać kogoś zanim nie poznamy jego zdania. Zanim nie wysłuchamy.

Jeśli lubicie książki, które poruszą i zmuszą do refleksji o życiu to bardzo polecam „Czereśniowy sad”