Dwie lewe ręce

Pierwszy raz czytałam komediowy kryminał, jeśli tak mogę nazwać tą książkę. Pomimo nie czytania poprzednich części, nie odczułam aby przyjemność z lektury była mniejsza. Na prawdę dobrze bawiłam się przy tej lekturze. Detektyw Matylda ma na prawdę niecodziennie metody, w niektórych momentach śmiałam się sama do siebie. Jej pomysły przewyższały moją wyobraźnię. Jednak najbardziej wkurzał mnie jej mąż. Gdybym ja miała takiego Romana to dawno bym z nim nie wytrzymała. Ciekawe czy gdzieś jeszcze są tacy mężczyźni?

Oprócz śmiesznych sytuacji mamy tutaj również wątek kryminalny. Klientka naszej Pani detektyw nie mówi jej wszystkiego, ciągle coś kombinuje. Pojawiające się nowe fakty, które komplikują zadanie Matyldy, jednak koniec końców sprawa zostaje rozwiązana. Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło. To moje pierwsze spotkanie z autorką, ale na pewno nie ostatnie. Dobrze się bawiłam przy tej lekturze. Polecam wszystkim. To taka komedia z wątkiem kryminalnym, trochę obyczajowa, humorystyczna. Na pewno każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Matylda już w swojej własnej agencji dostaje zadanie z pozoru proste. Jednak nic nie jest takie jakie wygląda. A wraz ze zdolnościami Matyldy do pakowania się w kłopoty wychodzi ciężkie zadanie.

Ciekawie napisana komedia kryminalna, w sam raz gdy szukamy wytchnienia i humoru.

Polecam

W gatunek komedii kryminalnych wprowadziła mnie właśnie Olga Rudnicka. Pierwsza jej książka jaką przeczytałam było Diabli nadali i po nie przepadłam! Totalnie zakochałam się̨ w książkach autorki (zdecydowaną większość́ przeczytałam) i dzięki niej również̇ w komediach kryminalnych. Sięgając po jej książki wiem, że zabawa będzie przednia i nie inaczej było tym razem.



Dwie Lewe ręce to już trzecia książka z tego cyklu wydana w tym roku, więc widać, że autorka nie próżnuje. Matylda jest byłą bibliotekarką, dziś spełnioną kobietą sukcesu, prowadzącą własną agencję detektywistyczną. No dobra może trochę przesadzam, jej firma dopiero zaczyna, ma braki kadrowe a wynajęty lokal… no cóż, pozostawia trochę do życzenia. Jej pierwszą klientką będzie była szefowa, sprawa wydaje się być prosta – obserwacja małżonka, który zniknął naście lat temu, jednak Matylda czuje, że ten temat „śmierdzi jak skarpetki komisarza Tomczaka”. Czy ma rację – polecam przekonać́ się samemu