Fotograf utraconych wspomnień

Fajne opowiadania, napisane w łatwy i przystępny sposób, wręcz można by uznać że wręcz naiwnym i infantylnym językiem. Jednak każda z historii niesie za sobą jakiś przekaz i głębsze znaczenie - morał.

Bardzo ciepła i mądra książka o mrocznym temacie śmierci . Temat jest mi bliski bo również wywołałem tysiące zdjęć w łazienkowej ciemni , które są wspomnieniem wielu osób . Autorka świetnie oddaje magię powstawania zdjęć i ich ważną funkcję dokumentacyjną . Bardzo pouczająca lektura .

Powieść Sanaki Hiragi zaskoczyła mnie całkowicie. Mimo, że interesuję się kulturą, Japonii nie spodziewałam się takiej porcji wzruszeń w tak skromnym wydawnictwie. Opowieść o przejściu między życiem a śmiercią, została ujęta w tak przejmująco niekonwencjonalny sposób, ujmująco piękny i boleśnie wzruszający.

Książka opisuje losy kilku zmarłych osób, które trafiły do „Fotografa utraconych wspomnień”. Hirasaka ma pomóc zmarłym pogodzić się ze swym losem i wysłać ich w nieznane. Niby baśń, a jakże rzeczywista. Piękno tkwiące w prostocie przekazu, jak teatr Bunraku (ningyō-jōruri), teatr lalek, sztucznych, a jakże żywych, pełnych uczuć, człowieczeństwa.

Japończycy mają specyficzne podejście do życia i śmierci. Wrażliwość i szacunek, których powinniśmy się nauczyć. Tego uczy ta książka, tego też uczy film "Pożegnania" Yoiro Takity, który jest innym, realnym spojrzeniem na śmierć. Inaczej w kulturze Japonii widać człowieczeństwo, z którego zachodni świat jest tak dumny. Nam Europejczykom brakuje tego szacunku i dystansu. Powieść wbrew pozorom stanowi całość, poszczególne rozdziały łączą się z sobą, a losy ludzkie splatają się w niesamowity sposób.

Mimo swego piękna ta krótka powieść, wzrusza i boli. Najgorsze jest to, że w kontekście ostatnich doniesień medialnych z Częstochowy jest taka realna, dzisiejsza. Ostrzegam, zostawi bliznę, jednocześnie serdecznie polecam.



Magda, księgarka, Galeria Solna, Inowrocław

Już w szkole podstawowej czytałam książki o Japonii. Później sięgnęłam po książki japońskich autorów – są one bardzo dziwne, ale mają swój urok. Opisują rzeczywistość tak odmienną od naszej, że Czytelnik ma wrażenie, że przeniósł się do innego świata. Podobnie jest z „Fotografem utraconych wspomnień”. To zbiór trzech opowiadań. Sama nie wiem czym przyciągnęła mnie ta książka – może prostą okładką? Do tego ma intrygujący opis.

Akcja „Fotografa utraconych wspomnień” Sanaki Hiragiego dzieje się na Płaskowyżu Ciemności (w wierzeniach japońskich miejsce pomiędzy życiem a śmiercią. Graniczy ona z Krainą Ciemności, dokąd udają się zmarli). Naszym bohaterem jest Hirasaka, który jest przewodnikiem po tym magicznym studiu fotograficznym. Pomaga odzyskać zmarłym utracone wspomnienia, jednak sam niczego nie pamięta. Żeby je odzyskać przenosi się ze zmarłym w czasie. Nie może jednak złamać zasad panujących w tym świecie, ponieważ mogą go za to spotkać straszne konsekwencje.

To magiczna opowieść o przemijaniu. O tym, że każda chwila w życiu człowieka jest bardzo ważna i każda ma dla nas jakieś znaczenie, ponieważ to wspomnienia definiują człowieka. To opowieść, która koi i podnosi na duchu. Daje nadzieję, że po śmierci czeka nas coś więcej, niż tylko ciemność. Zdecydowanie polecam!

Iza, księgarka, Bydgoszcz, Zielone Arkady

Grupa Wydawnicza Relacja proponuje kolejną książkę z kręgu literatury japońskiej. Tym razem przenosimy się do studia fotograficznego, który jest niejako przystankiem na drodze w zaświaty - trafiają tam ludzie tuż po śmierci. Zanim odejdą w dalszą drogę, każdy ma możliwość ponownego zrobienia jednego zdjęcia i tym samym może przeżyć ponownie jeden dzień ze swojego życia. Tym razem w towarzystwie tajemniczego fotografa, który w przygotowaniu tego zdjęcia będzie uczestniczył.



„Zanim wystygnie kawa” było niezłe, ale „Fotograf utraconych wspomnień” jest lepszy. To krótka powieść w trzech rozdziałach, idealna na jeden wieczór. „Fotograf...” to literatura wagi lekkiej, ale potrafi skłonić do refleksji i ma jeden mocny punkt zwrotny, gdzie akcja naprawdę może zaskoczyć czytelnika. Z lekko snującej się prozy i melancholijnego nastroju, wybija nas bardzo mocne wydarzenie, które sprawi, że nie będziemy mogli odłożyć tej książki już do ostatniej strony.



Pomimo poruszania tematyki śmierci i pożegnania, powieść jest jednak zaskakująco pogodna przez większość lektury i pozostawia nas w dobrym nastroju po skończeniu tej historii.



Moje spotkanie z fotografem oceniam jako pozytywne, to było miłe – przekonać się, że japońska proza jeszcze może mnie czymś zauroczyć.



Aleksandra, księgarka, Warszawa Westfield Mokotów