Katedra

„Katedra” Jacka Dukaja to literacki przysmak dla wszystkich fanów science fiction. Klasyka gatunku, z którą bez dwóch zdań warto się zapoznać. Dzięki tej książce mamy okazję zapoznać się z „dukaizmami”, które są wykorzystywane w literaturze, natomiast stworzone zostały przez Jacka Dukaja.



Ta książka to, na pierwszy rzut oka, zawiła zagadka, ponieważ od razu, jako czytelnicy wpadamy w wir akcji i dialogów. Lubię, gdy książka rozpoczyna się od akcji czy rozmów, dzięki temu od pierwszych stron wpadamy w świat wykreowany przez autora i nie tracimy czasu na przedstawienie postaci i świata, w którym dzieje się akcja. Natomiast w „Katedrze” sprawiło mi to problem. Terminologia i nadmierna ilość nieznanych słów sprawiła, że poczułam się przytłoczona. Jednocześnie poczułam satysfakcję i chciałam czytać więcej. Każda kolejna kartka to większe zrozumienie i zaciekawienie historią zawartą w książce.



Książka jest intrygująca. Znajdziemy tu historię o tajemniczej budowli, która wyrasta na asteroidzie. Jest ona obiektem, do którego uczęszczają pielgrzymki. Ludzie, niczym za dotknięciem magicznej różdżki, zostają uzdrowieni. Ksiądz Lavone przybywa na miejsce, by zbadać kwestie cudów i samą katedrę. To krótkie opowiadanie przepełnione jest emocjami, nadziejami, żalem i niezrozumieniem. Katedra jest symbolem niewiedzy i zawiłości świata. Nie dziwi mnie, że opowiadanie jest klasyką polskiego science fiction.



Karolina, księgarka, Wrocław, Wroclavia

Dawno, dawno temu miałam niewątpliwą przyjemność obejrzeć Katedrę Tomasza Bagińskiego. Krótkometrażowy film animowany był inspirowany opowiadaniem Jacka Dukaja o tym samym tytule. Film wywarł na mnie wyjątkowe i niezapomniane wrażenie. Po latach wpadła mi w ręce Katedra Jacka Dukaja. Przypadek? Nie sadzę. Spotkałam się z funkcjonującym w przestrzeni publicznej zwrotem, określeniem swoistej nowomowy: „dukaizmem”. I tak podążając tym tropem, wiedziona ciekawością trafiłam do „Świata Książki”. Tam czekała na mnie Katedra. Pierwsze wrażenia, opowiadanie trudne, czasami niezrozumiałe, mnóstwo nowych słów, których znaczenia nie znałam. Literatura SF nie jest dziś moją mocną stroną. Ale przecież szukałam tam dukaizmów, a jest ich tam bez liku. I tak coraz dalej, coraz głębiej w świat stworzony przez Jacka Dukaja. Opowiadanie wciąga.

Pamiętając film Tomasza Bagińskiego, znałam zakończenie tej opowieści, jednak nie znałam tej historii, biegu wydarzeń, języka, którym posługiwał się autor. I tak powoli, krok za krokiem z wyjątkowym mistrzostwem Dukaj zaczynał mnie wciągać w swój świat, niespiesznie podsuwał informacje, które pozwalały znaleźć odpowiedzi na nurtujące mnie pytania.

By zrozumieć, jak ważna jest twórczość Jacka Dukaja dla literatury współczesnej, nie tylko SF, wystarczy wspomnieć sześć Nagród im. Janusza A. Zajdla. Dukaj podobnie, jak Zajdel opisuje nas, nasze życie, słabości, wzruszenia, obawy, wątpliwości, nasze światy i nasze życie osadzając je w realiach prozy SF. Formuła SF jest tylko pretekstem nad studiami filozoficzno – socjologicznymi ludzkości i natury człowieka.

Niezdecydowanym podpowiem, że Dukaj inspirował się twórczością Gaudiego, a Bagiński dodał do Gaudiego inspiracje dziełami Beksińskiego. Małe dzieło sztuki, które zostawia w nas swój ślad.



Magda, księgarka, Inowrocław, Galeria Solna

Musi być dobra bo to na prezent dla polonistki, która ją poleca. :)