Morze wspomnień

Przebaczenie, a przynajmniej wyjaśnienie, tego potrzebuje Ella. Poznajemy protagonistkę, kiedy leży na łóżku w domu opieki z ostatnią wolą. Pragnie pogodzić się z jedyną córką, którą nie widziała od lat. Nagrywa dzieje swojego życia na kasety, by ktoś mógł je spisać na stronicach książki. Tę nietypową prośbę spełnia wnuczka, która nie ma pojęcia, co wywołało spór w rodzinie. Z zaciekawieniem słucha historii babci, pełnych życia, miłości i oddania, i coraz częściej zaczyna porównywać je do swojego.



Emocjonalna jak twórczość Kristin Hannah, porywająca jak „Pamiętnik” Nicholasa Sparksa - tak można opisać nowy tytuł Fiony Valpy. Główna bohaterka jest rozdarta między pierwszą miłością a realiami II wojny światowej. Ukazuje nam jak mimo przeciwności losu, doszukiwać się piękna i szczęścia wokół siebie. Ella z wyrzutami sumienia opuszcza swoją rodzinę, jak również i nas czytelników.



Musiałam robić sobie przerwy od natłoku wrażeń związanych z wyspą Île de Ré oraz Edynburgiem. Na co dzień nie czytam literatury obyczajowej osadzonej w XX wieku, jednak lekka narracja autorki sprawiła, że nie czułam się przytłoczona tokiem życia w tamtym okresie. Na samo wspomnienie szumu fal, czy uginających się źdźbeł trawy na wydmach, mogłam przenieść się w malowniczy obraz wyspy i uciec od codzienności.



Joanna, księgarka, Elbląg Ogrody

Kiedy robimy cokolwiek w życiu, nie zawsze zastanawiamy się nad konsekwencjami ani nad tym jak dana rzecz/sytuacja nas zmieni. Na niektóre nie mamy nawet wpływu. Właśnie o tym w swojej najnowszej książce pisze Fiona Valpy. Druga powieść autorki choć jest pierwszą po którą sięgnęłam, już pozostawiła w sercu ślad i chętnie sięgnę też po „Paryską krawcową”.



Ella wspomina swoje beztroskie życie i młodzieńczą miłość. Jakie życie byłoby proste i wręcz sielankowe gdyby nie wybuch wojny. Marzenia nagle pryskają i trzeba zmierzyć się z brutalną rzeczywistością. Dziewczyna musi spoważnieć, przedwcześnie dorosnąć, przewartościować swoje życie. Wojna odciska piętno na niej ale i na innych ludziach. Dopiero po czasie okaże się czy wybory były słuszne i z jakimi konsekwencjami przyjdzie się zmierzyć. Po latach Ella chce, by jej córka i wnuczka poznały prawdziwą historię i zrozumiały co nią kierowało.



Morze wspomnień to opowieść o sile miłości, o tym jak potrafią zmieniać się ludzie i świat. Udowadnia też, że w wielu sytuacjach ilu jest ludzi tyle jest poglądów i opinii. Każdy „filtruje” różne sytuacje przez swoje własne życiowe doświadczenia. Niemniej to historia pełna wzruszeń, strachu, zwątpienia przemieszanego z nadzieją. Cieszę się, że sięgnęłam po tę książkę i czuję, że częściej będę sięgać po tego typu literaturę.





Angelika, księgarka, Księgarnia Galeria Chełm

„Morze wspomnień” Fiony Valpy to zupełnie inna pozycja niż te, po które sięgam zazwyczaj. Dlaczego? Nie lubię powieści obyczajowych opowiedzianych od A do Z, kiedy często mam wrażenie, że to już gdzieś było, że znam tę historię i wiem co się zaraz wydarzy. Dodatkowo myślę, że wpisanie opowieści w drugą wojnę światową jest zazwyczaj pójściem na skróty, a wzruszania są gwarantowane bez większego wysiłku ze strony autora. Z drugiej strony lubię książki o dorastaniu, przyjaźni i słońcu dlatego, mimo wielu obaw, postanowiłam spróbować. To było moje pierwsze spotkanie z autorką. I może nie ostatnie.



W opowieści najbardziej urzekła mnie relacja babci i wnuczki. Moja babcia jest w wieku, w którym jest Elle, gdy opowiada wnuczce, Kasandrze swoją historię. I również spędziłam wiele godziny na słuchaniu jej wojennych i powojennych wspomnień.



Autorka ma lekkie pióro i obrazowy, sugestywny język, dlatego opowieść płynie swobodnie i wciąga czytelnika. Dodatkowo nie epatuje okrucieństwami wojny, która jest obecna i oddziałuje na losy bohaterów, ale jest tylko tłem dla wydarzeń. Akcji prowadzona jest dwutorowo, tj. teraźniejszość przeplata się z historią, co wpływa na zainteresowanie opowieścią. Byłam naprawdę zaciekawiona co takiego stało się w przeszłości, że doprowadziło Ellę do sytuacji, w których jest w czasie teraźniejszym.



„Morze wspomnień” jest pozycją dla miłośników prozy Kristin Hannah, Kristin Harmel, przejmujących opowieści obyczajowych i wspomnień. Tak jak Fiona Valpy dajmy też głos naszym rodzicom i dziadkom, oni także mogą opowiedzieć nam niejedną wzruszającą historię.



Magdalena, księgarka, Gdańsk, CH Osowa

Morze wspomnień Fiony Valpy, to moje pierwsze spotkanie z autorką. Od dłuższego czasu omijam wojenne historie, bo czuję że jest ich zdecydowanie za dużo na rynku i mam przesyt. Ale postanowiłam się przekonać co ta konkretna autorka ma do zaoferowania.

Morze wspomnień jak większość tytułów sięgających wydarzeń z II wojny światowej jest pisana w dwóch płaszczyznach czasowych. Współcześnie mamy młodą kobietę, Kendrę, którą babcia, Ella prosi o spisanie wspomnień z młodości naznaczonej okrucieństwem wojny. W retrospekcjach poznajemy więc historię dziewczyny, na której życiu wojna wywarła niezatarte piętno.

Historia nie sprowadza się jednak tylko do wspominania przeszłości. Kendra ma masę swoich problemów, życie jej nie rozpieszcza. W opowieściach babci stara się jednak znaleźć swego rodzaju otuchę i nadzieję, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście. Czy na pewno?

Jest to książka zdecydowanie dla osób, które nie mają za sobą wielu takich tytułów, dopiero rozpoczynają swoją przygodę z powieściami historycznymi osadzonymi podczas wojny. Nie ma tutaj drastycznych opisów, Morze wspomnień raczej delikatnie wprowadza nas w taką tematykę. Może być tą pierwszą książką, która zachęci do dalszego zgłębiania gatunku.



Aldona, Księgarka. Kielce CH Korona

Kiedy ma się 17 lat i przed sobą pierwsze samodzielne wakacje w wymarzonym kraju to świat może wydawać się miejscem wyjątkowym. W latach 30-tych ubiegłego wieku wszystko to, co mieli ludzie „przed sobą” zostało brutalnie zmienione i zabrane przez wybuch wojny. I o tym, między innymi, pisze Fiona Valpy.



Sam pomysł na fabułę jest dla mnie banalny i bez polotu. Główną bohaterką powieści jest Ella, 94-letnia mieszkanka domu opieki. U schyłku życia prosi ona swoją wnuczkę, Kendre, o spisanie jej wspomnień z lat młodości, które od jakiegoś czasu skrupulatnie nagrywa na dyktafon. Dzięki temu w książce mamy dwie perspektywy czasowe i sporą dawkę retrospekcji.



Kilka historii obyczajowych z tłem wojennym już przeczytałam, ta niestety wypadła najsłabiej. Trudno jest mi powiedzieć, że to zła książka, raczej nie dla mnie. Nie brak w niej emocjonalności, jednak ta zupełnie mnie nie zaangażowała. Denerwowały mnie wstawki z języka francuskiego, często bez przypisu, co wytrącało mnie podczas czytania. To, co mi się podobało, to klimat letnich wakacji, bardzo sielski, ciepły i beztroski. Polecam tę pozycję osobom, które lubią w książkach skomplikowane historie rodzinne, dla mnie jednak było to tym razem za mało.



Ola, księgarka, Lublin CH Plaza