Naomi Osaka. W poszukiwaniu własnego głosu

chyba najlepsza biografia, jaką przeczytałam w tym roku...

Recenzja księgarza Świat Książki

Nie podoba mi się figura ojca mistrzyni tenisa. Biografia dość szczegółowo opisuje dzieciństwo, bo i Naomi Osaka to bardzo młoda zawodniczka. I czytanie o potwornej ambicji ojca było mocno niekomfortowe. Zam takie historie i zastanawiam się, jak ludzie sportu wytrzymują takie napięcie, w którym są wychowywani od... w zasadzie urodzenia. Naomi Osaka trenowała tenis już w wieku 3 lat. Pomimo problemów finansowych, rodzice zawsze stawiali tenis na pierwszym miejscu i te zajęcia były priorytetem w wychowaniu dziewczynek – Naomi i siostry Mari. Z tego powodu rodzice zmieniali miejsce zamieszkania, miasta a nawet kontynenty, w poszukiwaniu dobrych trenerów i dobrych warunków dla ćwiczeń młodych tenisistek. Stres, odrzucenie, rywalizacja, liczenie punktów, ocena wyników – w nich Naomi wzrastała jako dziewczynka i nastolatka. Gdy startowała w swoich pierwszych zwodach była najmłodszą uczestniczką, zaledwie kilka miesięcy dzieliło ją od granicy wieku – 13 lat. Czytałam o tym wszystkim i było mi… trochę smutno. W biografii bardzo mało jest głosu Naomi, pomimo tytułu. Ben Rothenberg opowiada w rzeczowym i konkretnym stylu dojrzewanie młodej tenisistki do wyników i roli gwiazdy tego sportu. Kwestie społeczne, rasowe, środowiskowe wydają się przytłaczać trochę samą osobę tenisistki. Od początku uwikłana jest w rywalizację między innymi zawodniczkami i jedną z najlepszych tenisistek – Sereną Williams. Kolor skóry sprzyjał porównaniom, a mieszane pochodzenie wzbudzało zainteresowanie mediów utalentowaną sportsmenką. I ta narracja zajmuje 2/3 biografii, trochę wyciszając ten tytułowy „własny głos”. Warto doczytać do końca, by go usłyszeć. Naprawdę polecam biografię Naomi Osaki, nie tylko fanom tenisa, ale wszystkim, którzy chcą poczytać o prawdziwej determinacji, poświęceniu i dojrzewaniu do samego siebie. Weronika, księgarka, Gliwice Arena