Ocean na końcu drogi (e-book)

Ocean na końcu drogi

Echo

Neil Gaiman, mój bezsprzecznie, niezależnie od gatunków literackich ulubiony pisarz. Dlaczego? Trudno tak jednym słowem… Napewno dlatego, że jego powieści nie są przegadane. Przypomina mi pod tym względem Ernesta Hemingwaya, który potrafił w jednym zdaniu opisać miejsce, porę roku i dnia oraz główny podmiot powieści, w tych najistotniejszych dla narracji detalach (np kolor sznurowadła, o ile miał się potem sam w nie zaplątać i zapoczątkować tym samym serię opisywanych zdarzeń) a nie na przykład wieloakapitową informacją o pradziadku ze strony matki, absolutnie nieistotnym w tej powieści. Oczywiście próżno by się w takich miejscach doszukiwać u Gaimana konkretnych przymiotników i rzeczowników. Nie, on potrafi stworzyć impresję, którą mój mózg czytelniczy zapełni odpowiednimi detalami. Co jeszcze? Napewno poczucie humoru. Nie takie perlące się w każdym słowie ale bardziej skojarzeniowo-sytuacyjne - ach, jak cudowny duet on tworzył z Terrym Pratchettem! Neil wymyślał bieg wydarzeń a Terry w przezabawny sposób malował je w książce słowem. I właśnie - „wymyślał”. Gaiman to gość obdarzony nieprawdopodobną wyobraźnią. Często w takim, czy innym niespodziewanym zwrocie sytuacji człowiek się zastanawia „a jak on to wykombinował?” I jeszcze ta precyzja. U Gaimana nie ma zbędnych informacji. Wszystko, co znajdziemy w tekście zostanie wcześniej, czy później wykorzystane. I to w najmniej spodziewanych momentach. To wygląda tak, jakby autor od początku miał już całą powieść w głowie a potem tylko zastanawiał się jakich środków użyć w trakcie przelewania myśli na „papier”. A na końcu, choć ma się to nijak do porządku ważności cech pisarskich dodałbym jeszcze poczucie empatii. Empatii wyrośniętej ponad zwykłą miarę. Gdy Gaiman prowadzi narrację z punktu widzenia dziecka (jak w tej powieści, czy chociażby w cudownej „Księdze cmentarnej”, to próżno szukać tam różu i misiaczków i guzi-guzi i glu-glu-glu… Nie, to w pełni poważna narracja prowadzona przez małolata na poziomie jego zdolności pojmowania tego świata, w nieoczekiwanym, nieznanym aspekcie którego nagle się znalazł. Więc proszę nie obawiać się znalezienia jakiś śladów infantylności na kartach tej powieści. To powieść dla dorosłych. Jedna z wielu Gaimana, Goldinga i jeszcze paru innych, jakie przechowywać będę z wdzięcznością w repozytorium swojej biblioteczki.