Osobliwy dar Vanilli Bourbon

Pułapka na uprzedzonych

Lilijka

Mam wrażenie, że wiele ludzi jest z zasady uprzedzona do polskiej fantastyki bez żadnego powodu (to znaczy, nigdy nie próbując żadnej przeczytać). Polskie młodzieżówki z kolei kojarzą mi się z książkami dla dzieci ok 10 lat. Wszyscy ci, którzy tak gloryfikują anglojęzycznych autorów mogliby się nieźle zdziwić przy tej książce - w niczym ona im nie ustępuje, a wręcz czytało mi się ją przyjemniej niż wiele innych sprowadzanych do nas pozycji. Akcja osadzona jest za granicą i to w sposób dość wiarygodny. Postaci młodsze mogą się wydać proste, ale w rzeczywistości mają kilka warstw, które czynią je bardziej prawdziwymi. Fajnie też są rozplanowani "antagoniści" i postaci z szarej strefy; nawet jeśli ktoś zna już ten typ literatury na tyle dobrze, że domyśli się sprawcy to nie psuje to wrażeń z poznawiania historii, bo nawet gdy spodziewamy się KTO to zrobił to nie jesteśmy długo pewni JAK rozwiąże sprawę. Jest tam wątek romantyczny, który z jednej strony trochę cierpi na pewną "wattpadowość" (głównie ze strony głównego bohatera, bo najpierw myślałam, że on tak sobie żartuje, a potem wychodzi że to miała być Miłość Od Pierwszego Wejrzenia) tak jest poprowadzony całkiem spoko. Nie drażni, a mimo iż tempo jest dość żwawe to w rzeczywistości ta relacja budowała się miesiącami, co dodaje jej wiarygodności. No i centrum całej książki - emocje. Bardzo fajnie zostało to rozwiązane w tej książce. Spodziewałam się, że moc głównej bohaterki będzie tylko narzędziem do prowadzenia intrygi czy snucia mitologii, której złożoności nie powstydziliby się sami Grecy, ale w praktyce jest to bardzo zgrabny pretekst, żeby porozmawiać o emocjach. O czymś, z czym różni ludzie różnie sobie radzą, co z jednej strony towarzyszy nam nieuniknienie przez całe życie, a co jest moim osobistym zdaniem bardzo zaniedbywane w życiu codziennym. I nie są to emocje "od czapy", rozpisywane w poetyckich rozwlekłych paragrafach na pół strony, a dotyczące surrealistycznych dla wielu czytelników spraw. To emocje bardzo prawdziwe - te niechciane, od których odwracamy głowę nawet sami przed sobą, które potrafią wybuchnąć nagle, niekontrolowanie, które wydają się logiczne czy oczywiste, a jednocześnie bywają najbardej niezrozumiałe. Z technicznych aspektów chciałabym równiez pochwalić język, bo mimo zachowania pewnej uniwersalności (na początku byłam pewna, że to po prostu dobrej jakości tłumaczenie, bo nie sprawdziłam dokładnie nazwiska na okładce) autorka wplata tam niuanse możliwe tylko po polsku; z resztą przez książkę się płynie, wreszcie przeczytałam młodzieżówkę bez tych drobnych zgrzytów, jakie odczuwam gdy jakieś sformułowanie wydaje mi się nienaturalne w naszym języku. Vanilla mówi językiem, jaki słyszałam na szkolnym korytarzu, równoważąc go jednocześnie z pewną literacką finezją. Wyrazy uznania dla stylu autorki. W skrócie: książka bardzo przyjemna i wciągająca. 4 gwiazdki - choć najlepiej bym dała 4,5 - bo są drobiazgi, które można by doszlifować, ale to już moje czepianie się.