Pan Lodowego Ogrodu. Tom 2

Słowotok, trupy i komiks przebrany za książkę

Mroczny

Na wstępie zaznaczam, że jestem umiarkowanym miłośnikiem fantasy. To chyba dobrze dla recenzji, bo fan boye piszą na ogół laurki, nie recenzje. Do lektury tetralogii zachęcił mnie wpis na jednym z forów internetowych. Uwiodła mnie szczególnie nagroda im. Zajdla, którego niezwykle cenię za zdolność przemycania głęboko humanistycznych myśli w atrakcyjnej formie ( "Limes inferior", "Paradyzja"). Pierwszy tom mnie naprawdę usatysfakcjonował. Stworzył podwaliny pod bardzo ciekawy ciekawy,chociaż mroczny świat. Zestawiał spojrzenie antropocentryczne ze światem, w którym ono nie funkcjonowało. Opis portu "Żmijowe Gardło" sprawiał. że chciało się tam być. Z dużymi oczekiwaniami podszedłem do tomu drugiego, a tam zastałem dłużyzny, a zwłaszcza szczegółowe opisy imponderabiliów - strojów, utensyliów, domów. Chociaż fabułowo potrafię odróżnić tom 2. od tomu 3. to oba zlewają mi się w nudną opowieść o obcym świecie, obcych stworach, tysiącach trupów i ran oraz magicznych wyleczeń. To komiks, nie książka. Zmęczyły mnie te dwa tomy do tego stopnia, że utknąłem w 1/3 tomu czwartego i nie mogę ruszyć dalej, bo na najbliższych kartkach są wciąż obecne opisy ubrań, twarzy, rogów, łusek, jedynego oka, szczeciny, blizn, znamion, zrogowaceń, przędzy, włosów, tatuaży, piór, palisad, dzid, grotów, jelców i podeszew od butów oraz wielu, wielu innych równie ważnych szczegółów. To komiks zrobiony w formie książki. Atrakcyjny dla emigranta, który opuścił tamten świat i jest zżerany tęsknotą, ale męczący dla czytelnika.