Zabójstwo Rogera Ackroyda

Kryminał w starym, dobrym stylu, ale z niespodzianką

Recenzja Księgarza Świat Książki

Pewnie nic odkrywczego nie można już powiedzieć o tej jednej z najsłynniejszych książek Agathy Christie. O jej wyjątkowości może świadczyć chociażby fakt, że autorka z premedytacją złamała tu jedną z ówczesnych zasad obowiązujących w prestiżowym Klubie Detektywów. Dzięki tej niesubordynacji czytelnik otrzymuje powieść jak na tamte czasy nowatorską, do dziś wciągającą, nieoczywistą, a także chwilami zabawną. Cenimy sobie powieść wiktoriańską za świetne ukazanie ówczesnych realiów życia, którym rządziły konwenanse. Twórczość Agathy Christie w moim mniemaniu doskonale kontynuuje tę tradycję. Autorka opisuje swoje postaci z ich wszystkimi przywarami i niedoskonałościami. Jej bohaterki są niczym Hiacynta Bucket z serialu „Co ludzie powiedzą” – chcą być uważane za poważne, dystyngowane damy, tymczasem budzą raczej lęk (za swoją gadatliwość i rozpuszczanie plotek), a czasem pobłażliwy uśmiech. Taka jest właśnie między innymi siostra narratora, Karolina. Postać Herkulesa Poirota też w pewnym sensie wpisuje się w tą konwencję – niski, niezbyt poważny na pierwszy rzut oka cudzoziemiec, w dodatku z wygórowanym ego, nie może budzić wśród Anglików respektu. Christie kolejny raz przypomina nam jednak rzecz ważną – nie można ludzi oceniać po pozorach. I nie tyczy się to tylko specyficznego Belga. Czytelnikowi bardzo trudno jest wytypować mordercę – sama czytając książkę po raz drugi, a co za tym idzie, znając zakończenie, nie byłam w stanie wyłuskać z fabuły tropów podrzucanych przez autorkę. Znajdzie się jakiś chętny, aby podjąć rękawicę? Joanna, Księgarz, Galeria Rzeszów