Recenzja książki „Duduś. Prezydent we mgle” Jacka Gądka

Niewiele wydawniczych premier w ostatnich tygodniach budziło w naszym kraju równie duże emocje, co „Duduś. Prezydent we mgle” Jacka Gądka. Początkowo podchodziłam do tej książki z dużą dozą sceptycyzmu. Fakt, że została ona wydana nakładem Newsweeka, czyli tygodnika więcej niż nieprzychylnego obecnie panującemu prezydentowi, budził we mnie duże obawy odnośnie jej obiektywizmu i rzetelności. Muszę jednak posypać głowę popiołem. Publikacja ta to pełnokrwisty reportaż polityczny, tworzący pogłębiony i niezwykle zróżnicowany obraz Andrzeja Dudy.

Trochę o autorze

Jacek Gądek to dziennikarz mający na swoim koncie współprace z najważniejszymi polskimi magazynami i portalami internetowymi – w tym z Onetem, Wirtualną Polską czy Tygodnikiem Powszechnym. Jego specjalizacją jest polityka krajowa i międzynarodowa – choć bliskie są mu również sprawy społeczne. Ukończył dwa kierunki studiów: dziennikarstwo i komunikację społeczną na UJ oraz marketing internetowy w Wyższej Szkole Europejskiej im. ks. Tischnera. Co ciekawe, przez pewien czas studiował także… telekomunikację na Politechnice Śląskiej. 

Za swoją działalność został nominowany do nagrody Fundacji Instytut Dyskursu i Dialogu Dobry Dziennikarz. Aktywny w social mediach. Jego profil na platformie X śledzi obecnie nieco ponad 15 tysięcy osób. 

Tyle o autorze książki. Przyjrzyjmy się bliżej jej głównemu bohaterowi – prezydentowi Andrzejowi Dudzie.

Nieoczywiste początki

Długopis. Adrian. Notariusz Jarosława Kaczyńskiego. To tylko kilka określeń, jakimi przez ostatnie 10 lat przeciwnicy polityczni nazywali Andrzeja Dudę. Wśród najczęściej powtarzających się zarzutów wobec urzędującego jeszcze prezydenta pojawiały się przede wszystkim brak zaangażowania w pełnienie swojej funkcji – co miało diametralnie zmienić się po wybuchu wojny w Ukrainie (do czego jeszcze wrócimy) – oraz zbyt duża uległość wobec Prawa i Sprawiedliwości.

Zwolennicy chwalili go z kolei za konsekwentne wspieranie projektów prospołecznych, takich jak 500+ czy 13. i 14. emerytura, promowanie tradycyjnych i narodowych wartości oraz koncyliacyjność. Sporo dobrego mówiło się również o jego nieprzeciętnych zdolnościach oratorskich – choć, co z pewnością dopowiedzieliby teraz złośliwcy: wyłącznie w języku polskim.

Jedno jest pewne: Andrzej Duda to przykład spektakularnej kariery w III Rzeczpospolitej. Kiedy w 2005 roku rozpoczął swoją działalność polityczną, pełniąc funkcję doradcy legislacyjnego parlamentarnego klubu PiS, chyba nikt nie przypuszczał, że za 10 lat obejmie urząd najważniejszej osoby w państwie. 

Skromny, mało wyrazisty, choć niezwykle zdyscyplinowany – konsekwentnie wspinał się po drabince kariery, obejmując w 2006 roku urząd podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, a po 2 latach stanowisko podsekretarza stanu w kancelarii prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Starszy z bliźniaków stał się wówczas jego największym politycznym mentorem i autorytetem.

Wydarzeniem, które odcisnęło trwałe piętno na życiu Dudy, była katastrofa smoleńska. W jednej chwili stracił wówczas wiele bliskich sobie osób – na czele z parą prezydencką, Januszem Kurtyką czy Władysławem Stasiakiem. 

Niewiele osób wie, że Duda sam miał lecieć tego dnia Tu-154. Plany te pokrzyżowała choroba jego córki, Kingi, w wyniku której zmuszony był zostać w domu. Duda niejednokrotnie mówił o 10 kwietnia 2010 jako o najtrudniejszym dniu swojego dotychczasowego życia. Echa katastrofy widoczne są w wielu jego przemówieniach oraz działaniach.

Przełomem w jego karierze okazał się rok 2011, kiedy to z ramienia PiS uzyskał mandat do sejmu. Aktywnie angażował się wówczas w prace wielu zespołów, wystosowując szereg interpelacji poselskich. Po odwołaniu ze stanowiska Adama Hoffmana przez krótki czas sprawował później również funkcję rzecznika prasowego swojej partii oraz szefa jej kampanii przed wyborami do Parlamentu Europejskiego w 2014 roku. Dalej sprawy potoczyły się już błyskawicznie.