Królestwo Przeklętych

Ta część mam wrażenie, że podobała mi się zdecydowanie bardziej niż tom I!

Mogę Was zapewnić, że tej serii nie dotknęła klątwa drugiego tomu: jest on lepszy od pierwszego

Zdecydowanie mniej chaotyczna od poprzedniej części, jednak nadal nie końca zrozumiałe były dla mnie działania głównych bohaterów. Może to kwestia tego, że brakuje im jakiegoś charakteru - poza rzucaniem sobie gniewnych spojrzeń albo rzucaniem się na siebie, w sumie niewiele wiadomo o uczuciach, jakimi się darzą. Poza tym autorka powinna rozważyć stworzenie nowego dworu "głupoty", na którym władałaby główna bohaterka, bo czytając o jej działaniach czasem ciężko było nie złapać się za głowę.

Po „Królestwo Przeklętych" Kerri Maniscalco sięgnęłam z wielką otwartością na nowy świat, jaki autorka stworzyła. Choć nie czytałam pierwszego tomu, mogłam szybko wydedukować, co się mniej więcej w nim działo, ponieważ ta część wydaje się być zupełnie odrębna.

Mamy tutaj główną bohaterkę, która na własne życzenie przekracza kręgi piekieł u boku księcia Gniewu, który ma być jej przewoźnikiem i opiekunem w drodze do swego przyszłego męża - Pana Pychy (którego zresztą sama sobie lekkomyślnie wybrała w pierwszym tomie). W międzyczasie dowiadujemy się, że jest wiedźmą i wszystkie jej decyzje są spowodowane chęcią pomszczenia zamordowanej siostry bliźniaczki, w której tragiczną śmierć nie do końca wierzy. W tej całej drodze zaczyna zbliżać się do niewłaściwego księcia i odkrywać jego lepszą stronę, której się nie spodziewała. Ponadto głównych bohaterów ciągle przyciąga do siebie pożądanie, które za każdym razem wypierają, a sama główna bohaterka po czasie gubi się w tym, czego chce i po co tam w ogóle jest. Irracjonalność sytuacji oraz zachowanie głównej bohaterki bardzo często mnie denerwowały, jej upór i duma były zbyt często zbędne; choć prowadziły do konkretnych wydarzeń, jakie zaplanowała autorka, to nieraz chciało się rzucić książkę w kąt.

Przebrnęłam przez tą historię tylko z ciekawości czy może coś mnie zafascynuje, ale mimo iż fabuła z opisu zapowiadała się znakomicie, okazała się ostatecznie świetnym pomysłem z marną realizacją. Styl pisania autorki, ilość informacji, które zostają tak nieumiejętnie przekazywane, marne dialogi w nieodpowiednich chwilach oraz powolne tempo akcji dają efekt niezłej klapy. Wymyślony świat ma potencjał, jednak ani Emilia, ani książę Gniewu nie przekonali mnie do siebie.



Klaudia, Księgarz, Księgarnia Toruń Grudziądzka

Emilia po wydarzeniach z pierwszej części serii jest w pełni zmotywowana, aby w końcu poznać odpowiedzi na nurtujące ją pytania odnośnie okoliczności śmierci swojej siostry bliźniaczki. Zawiera więc pewien sojusz z Panem Gniewu - jednym z siedmiu władców Piekła.



Dziewczyna musi odnaleźć się w piekielnej rzeczywistości i działać ja korzyść własnego interesu. Niestety, Pan Gniewu oraz jego bracia nie będą jej tego ułatwiać. Życie w Piekle okaże się być dla niej nie lada wyzwaniem.



Pierwsza część tej historii mnie zachwyciła! Osadzenie jej na terenach Sycylii i połączenie tego z wiarą w czarownice, okazało się być świetne.



Drugi tom jest zdecydowanie bardziej stabilny - akcja rozwija się powoli, mało czego się dowiadujemy, brakuje nam wciąż odpowiedzi na wiele pytań. Skupiamy się w niej natomiast, w moim odczuciu, GŁÓWNIE na relacji Emilii z Panem Gniewu. I tu należy zaznaczyć, że z pewnością nie jest to w dalszym ciągu YA - pojawiają się bowiem (i to dość często) odważne sceny erotyczne. Czy jest to zarzut? Nie wiem. Z pewnością tak bym tego nie odbierała, gdyby objaśniło się choć część kluczowych spraw z głównej fabuły.



Emilia to bohaterka denerwująca - to jest fakt, ale naprawdę daję jej szansę. Czekam na kolejny tom, ponieważ pragnę dostać to, czego oczekiwałam - ODPOWIEDZI!



Mnie zdecydowanie bardziej podobała się pierwsza część tej serii, patrzeć pod względem miejsca akcji i toku wydarzeń. Chociaż będąc całkiem szczera powiem, że Piekło wcale nie wygląda tak źle, jak je malują