Pani Cisza. Cykl Zapiski stali. Tom 2

Podczas recenzowania "Czerwonego Lotosu" wspominałem, że prędko powrócę do świata Nipponu wykreowanego przez Arkadego Saulskiego w serii "Zapiski Stali". Słowa dotrzymałem i tym razem miałem okazję zapoznać się z "Panią Ciszą", która zachwyciła mnie jeszcze bardziej.



Ostatnio czytałem sporo opowiadań i nowel, a moim głównym zarzutem wobec nich był brak odpowiedniego rozwinięcia pomysłów. Często trafiałem na historie, które miały olbrzymi potencjał, lecz nie były odpowiednio wykorzystane. Niektóre z nich wydawały się zbyt krótkie, by w pełni przedstawić swój świat i bohaterów, ale jednocześnie nie na tyle rozbudowane, by stać się pełnoprawnymi powieściami. "Pani Cisza" okazała się dokładnie tym, czego szukałem – historia, która w idealnych proporcjach łączy w sobie cechy solidnego opowiadania oraz dobrze skonstruowanej powieści. Arkady Saulski podjął doskonałą decyzję, rozbudowując swoją wizję i rozwijając ją w pełnowymiarową książkę.



Fabuła "Pani Ciszy" rozgrywa się kilka lat po wydarzeniach opisanych w "Czerwonym Lotosie". Tym razem autor przenosi nas na północ Nipponu, gdzie poznajemy zupełnie nowy klan, mocno związany z wodą oraz otaczającymi go rozległymi mokradłami. Co istotne, w pierwszej połowie książki nie towarzyszymy Kentaro, lecz obserwujemy losy innych postaci. Śledzimy ich codzienność, problemy i spojrzenie na wewnętrzny konflikt, który przybiera na sile. Tym razem nie mamy do czynienia z wojną pomiędzy państwami czy wielkimi stronnictwami – napięcie rośnie w obrębie samego klanu. Po lasach i bagnach otaczających jego siedzibę ukrywają się członkowie klanu Węży – zbieranina wyrzutków, zbiegłych chłopów i roninów, którzy sprzeciwili się władzy i postanowili zawalczyć o własne prawa. Choć ich działania wydają się chaotyczne, stoją za nimi znacznie bardziej skomplikowane i głęboko zakorzenione motywy. Gdy konflikt z Wężami przybiera na sile, bohaterowie zostają w niego wciągnięci, a zagrożenie zaczyna otaczać ich z każdej strony.



"Pani Cisza" jednocześnie przypomina poprzednią część serii i znacząco się od niej różni. Podczas gdy "Czerwony Lotos" skupiał się na pojedynkach oraz skrytobójczej walce, tutaj mamy do czynienia z rozbudowanymi starciami batalistycznymi. Jednocześnie książka zawiera mniej szczegółowych opisów codziennego życia Nippończyków, które były jedną z najmocniejszych stron poprzedniego tomu. W zamian dostajemy przepięknie wykreowany świat, w którym dominują błękitne dorzecza, strumienie i jeziora, otoczone bujną roślinnością i majestatycznymi wzgórzami. Autor doskonale oddaje atmosferę tych terenów, pozwalając czytelnikowi niemal namacalnie poczuć ich unikalny klimat. Tym razem Saulski poświęca więcej miejsca naturze i harmonii panującej w Nipponie, jednocześnie zachowując kluczowy dla tej serii balans między honorem a codziennymi trudnościami życia w feudalnym świecie.



W "Pani Ciszy" Arkady Saulski udowodnił, że potrafi utrzymać wszystkie atuty poprzedniej części, jednocześnie wzbogacając fabułę o nowe, interesujące elementy. Dzięki temu powstała idealna kontynuacja, która z jednej strony może być czytana jako samodzielna historia, a z drugiej stanowi integralną część cyklu "Zapiski Stali". Z pełnym przekonaniem polecam tę książkę – dostarczyła mi mnóstwo satysfakcji i stanowi moją ulubioną część całej trylogii.

Mrocznie i krwawo. Świetnie wykorzystany motyw mitologii japońskiej i wierzeń. Bardzo dobrze się czytało ten tom i czekam na kolejny.