Szczelinami

Lubię prozę Wita Szostaka za piękno słowa pisanego, kunszt, wyjątkowy klimat prozy. Moim skromnym zdaniem "Szczelinami" to odważny i udany pomysł, aby napisać powieść używając środków niecharakterystycznych dla tego gatunku literackiego. Jest to książka pisana przez mężczyznę, z pozycji kobiety narratora. Świadczy to o wyjątkowej wrażliwości i wyobraźni autora oraz o doskonałym warsztacie pisarskim. Rzecz zachwycająca.

Zdaję sobie sprawę, że wielu czytelników boi się tej powieści nie powieści, właśnie ze względu na jej formę, ale to błąd. Nie należy zamykać się na tę prozę, ponieważ "nie lubię poezji", ale pozwolić sobie wejść do świata przeżyć głównej bohaterki, dać się porwać historii jej życia: "mamy ciuchy fryzury szminki/ kiedy idziemy w miasto/ zdradzać swe małe życia/ zdradzają nas tylko paznokcie/ może też opuszki palców/ zapach kopru i czerwień/ buraka na dłoni".

Książka ta, to skrawki wspomnień, które przesączają się "szczelinami" powoli układając się w całość. Tę powieść należy smakować, przyzwyczajając się do tekstu, aby strona po stronie poznawać życie głównej bohaterki, niejako wdzierając się do jej intymnego świata myśli, spostrzeżeń, doświadczeń: "moja pamięć zestarzała się/ brzydko/ wcieram w jej zmarszczki/ ujędrniający krem więc chyba/ wolę już spojrzeć w dzieciństwo/ (z wiekiem dużo zyskuję/ w ciemności) zamiast w lustro".

Polecam miłośnikom dobrej prozy.



Magda, księgarka, Galeria Solna, Inowrocław

Najłatwiej czyta się książki, w których główny bohater to postać nam bliska. Ktoś z kim możemy się utożsamić. Lubimy podczas lektury złapać się na refleksji „Tak, to o mnie! To moje życie” czy „Jakbym czytała swoją historię…”. Dużo trudniej zagłębić się w tekst, gdy pojawiające się postacie są nam odległe czy nawet obce. Takim zmaganiem była dla mnie lektura najnowszej książki Wita Szostaka „Szczelinami”. Główną bohaterkę i mnie dzieli wszystko. Nie znam tych problemów, doświadczeń (na szczęście?), motywacje jej działań w dużej mierze pozostają dla mnie niezrozumiałe. Jednak to właśnie podczas lektury było najciekawsze!



„Szczelinami” przewrotnie zatytułowana na okładce „powieść”, jest w rzeczywistości zbiorem nie-wierszy, poprzez które przemawia do nas kobieta. Autor potrafi wprowadzić nas w umysł swojej bohaterki i zmusić do patrzenia na świat jej oczami. Jest to doświadczenie z gatunku trudnych i ożywczych jednocześnie.



Wit Szostak nie napisał dwóch podobnych sobie książek. Każda nowa pozycja jest podróżą w inne rejony, ale jedno co je łączy to znakomity styl. Szostak mistrzowsko operuje językiem, bawi się narracjami, gatunkami, dowolnie łączy poezję i prozę serwując odbiorcy zawsze świeży literacki koktajl doświadczeń. Moją ulubioną książką tego autora nadal pozostają genialne „Cudze słowa”, ale nie zmienia to faktu, że „Szczelinami” czytało się doskonale. Nie wiem dlaczego autor nie zdobył jeszcze wszystkich możliwych nagród literackich, ale jestem pewna, że wszystko przed nim. Mam nadzieję, że w przyszłym roku jury Nagrody Literackiej Nike będzie miało tyko jeden dylemat – nominować tę pozycję w gatunku powieść czy poezja.



Koniecznie trzeba zwrócić uwagę na piękne wydanie tej książki – wydawnictwo Powergraph dba by szata graficzna powieści Szostaka była spójna i wizualnie interesująca, za to ogromny plus. Niepokojąca ilustracja (Patrycja Podkościelny) znakomicie wprowadza w klimat opowieści, sygnalizując co nas spotka podczas lektury.



Szczelinami nie jest łatwą pozycją, ale otwiera oczy na nowe doświadczenie. Czy można w ogóle znaleźć w książkach coś cenniejszego? Warto!



Aleksandra, Księgarz, Księgarnia Warszawa Wołoska