Wiedźmin. Rozdroże Kruków

„Wiedźmin. Rozdroże Kruków” to długo wyczekiwana książka Andrzeja Sapkowskiego ze świata Białego Wilka wydawnictwa SuperNOWA. Tym razem autor zabiera nas na przygodę wraz z młodym Geraltem, który po raz pierwszy wyrusza na wiedźmiński szlak. Czy autor po dość długiej przerwie spełnił oczekiwania fanów? Moje na pewno tak.

Książka bez wątpienia ma w sobie dużo klimatu. Język, postaci, świat przedstawiony, potwory to wszystko idealnie oddaje najbardziej charakterystyczne cechy stylu autora dobrze poznane we wcześniejszych jego książkach z tej serii. Umieszczenie całej historii w jednej krainie (Kaedwen), poznawanie świata oczami młodego i niedoświadczonego Geralta i tajemnicza postać Prestona Holta były powiewem świeżości, który urozmaicił fabułę intrygując i zachęcając do zagłębienia się w niej. Młody Geralt, jeszcze trochę naiwny, doświadcza świata poza Kaer Morhen, szybko poznając jego jasne i ciemne strony, zdobywając przyjaciół ale i wrogów. Szybko musi nauczyć się poruszać w tej groźnej rzeczywistości, w której to nie potwory są największym zagrożeniem. Podążając za Geraltem, trzymamy za niego kciuki za każdym razem, gdy wplątuje się w kolejne sytuacje – do czego należy przyznać ma smykałkę.

Najnowsza odsłona przygód Białego Wilka nie zawiodła moich oczekiwań. Bawiłem się przednio, czytając kolejne rozdziały perypetii dobrze znanego łowcy potworów. Książka jest tak skonstruowana, że nie trzeba znać poprzednich części. Polecam wszystkim fanom Geralta z Rivii i dobrej fantastyki.



Mateusz, księgarz, Poznań King Cross

Książka super, bardzo dobrze się czyta. Szkoda tylko, że mimo, że była w sklepie to i tak musiałem ją zamawiać i czekać 2 dni. Na miejscu 60 zł a z neta 30. Trochę dziwaczne

Wiedźmina Sapkowskiego pokochałam dzięki serialowi Netflixa – tak powiem to. Uwielbiałam serial i Henry’ego Cavill’a, który wcielił się w główną rolę. A potem przeczytałam książkę i serial przestał mi się podobać… Jak można tak przerobić świetną książkę?!

„Rozdroże kruków” Andrzeja Sapkowskiego to długo wyczekiwany powrót Wiedźmina Geralta. Tym razem jest to młodziutki Geralt, który znajduje się na początku swojej drogi.

„Rozdroże kruków” napisane jest w stylu Sapkowskiego, ale trochę inaczej niż poprzednie książki – zdecydowanie więcej tu dialogów – starsi stażem wiedźmini próbują wytłumaczyć Geraltowi otaczający go świat i pokazać jaka czeka go przyszłość (jeśli w ogóle jakaś istnieje w tym zawodzie). Bardzo dobrze się ją czytało, mnie wciągnęła od samego początku. „Rozdroże kruków” to książka na jeden wieczór – ma niecałe 300 stron. Mam trochę mieszane uczucia co do tej powieści – z jednej strony wydaje mi się, że Andrzej Sapkowski nie mógł napisać nic nowego, a z drugiej młodzieńcze lata Geralta są dość niejasne. „Rozdroże kruków” to książka idealna dla fanów Sapkowskiego i Wiedźmina.

Fabuła „Rozdroża kruków” nie jest jakoś specjalnie złożona – młody Geralt podróżuje i zabija demony, ucząc się przy okazji czegoś o sobie i podejmując nie do końca logiczne decyzje – ale starszy Geralt też nie zawsze był logiczny…

Ja świetnie się bawiłam podczas lektury – Wy oceńcie sami. Gorąco polecam!

Iza, księgarka, Bydgoszcz, Zielone Arkady

Andrzej Sapkowski chyba lubi robić niespodzianki, a wena przelatuje nad jego głową w najmniej spodziewanych momentach. Od ostatniej książki z uniwersum Wiedźmina czyli „Sezonu Burz” mija jedenaście lat i gdy już wszyscy wątpią, że Sapkowski coś jeszcze napisze dostajemy kolejną książkę z Geraltem z Rivii. Ale czy dobrą?



Dobrą, może nie aż tak dobrą jak pierwsze opowiadania czy saga, ale jednak lepszą od „Sezonu Burz”. W kategorii Sapkowskiego to dobry średniak, gdzie mówiąc średniak od Sapkowskiego, mam na myśli mistrzostwo co do innych autorów. Poprzeczka jest wysoko.

Tym razem czytamy o młodości białego wilka. Wyrusza on na trakt i oczywiście walczy z potworami, a jak zawsze w prozie Andrzeja bywa, od potworów straszniejsi są ludzie. Co prawda nie otrzymujemy w „Rozdrożu Kruków” nic nowego czego jeszcze w sadze nie czytaliśmy. Jednak powrót do naszego ulubionego bohatera, specyfika świata przedstawionego oraz piękny styl i język autora robią robotę. Chcemy więcej. Niestety książka nie jest za gruba. Wiele wątków zostało potraktowanych epizodycznie. W dyskusji, której brałem udział, na lokalnym konwencie, padło nawet stwierdzenie, że to nie Sapkowski pisał tę książkę. Nie posuwałbym się aż tak daleko w rozważaniach. Są momenty, które trochę nie pasują do stylu autora sprzed lat. Ale pamiętajmy to już nie ten sam Sapek co dwadzieścia lat temu.



Trzy słowa o wydaniu, bo warto o tym wspomnieć. Niestety wydawnictwo Supernowa znów się nie popisało. Książka po jednym czytaniu wygląda jakby przeszła przez kilkanaście czytelników. Abstrahując od jakości wydania warto ponownie wrócić i poczytać o naszym narodowym skarbie Wiedźminie.



Artur, Księgarz, Zamość Galeria Twierdza

Comfort fantasy, comfort book - tyle mogę powiedzieć o prequelu do serii „Wiedźmin”, jaki ukazał się po latach. Młody Geralt podróżuje i przyjmuje różne zlecenia. Andrzej Sapkowski wrócił do formy opowiadań. Historie są krótkie, lapidarne, pozbawione większego planu i w zasadzie zagrożenia. Sapkowski za to popisuje się znajomością przyrody zmienianej przez pory roku i wiedzą historyczną, opisując (dosyć plastycznie, choć niepotrzebnie) archaizmy wyglądu i zachowań postaci pobocznych. Jak zawsze u historyka, każdy bohater ma swoje imię i manierę, ale poza tym tylko tyle. Sapkowski sięga też notorycznie do słownika dawnej polszczyzny, by raczyć czytelników latynizmami i wyrażeniami jak z Jana Chryzostoma Paska. DUŻO częściej niż we wcześniejszych książkach. Ciasno nagromadził terminologię łacińską, prawniczą i historyczną i zamiast kolorytu powieści, wprowadza to nudę. (Na marginesie jego „Pamiętniki” Paska wznowiło wydawnictwo Bellona, więc jak ktoś ma ochotę na archaizmy, to można sięgnąć po oryginalny tekst siedemnastowieczny.)



Andrzej nudzi. Zmienia się w Sienkiewicza albo w Komudę, który pisze staropolszczyzną. I przerasta forma nad treścią. Geralt jest mocno przeźroczysty. Można by się dać nabrać, że młody bohater (18 lat, świeżo po skończeniu szkolenia) musi się dopiero otrzaskać z ludźmi i wykuć własny charakter. Ale młodzik Cahir był sportretowany bardziej dynamicznie we wcześniejszych książkach autora. Dużo było młodych bohaterów i mieli do powiedzenia więcej (Ciri!) niż Geralt na rozdrożach swojej wiedźmińskiej kariery.



Książkę oceniam jako comfort fantasy: małe zagrożenie, małe wyczyny, dzień za dniem w rytmie końskiego stępa. Jest okej.



Weronika, księgarka, Gliwice Arena.