Żmija i skrzydła nocy. Cykl Królestwo Nyaxii. Tom 1

Macie tak czasami, że czytacie książkę wolno, delektując się każdą stroną, a myśl o zbliżającym się końcu Was przeraża?

Tak właśnie miałam z książką "Żmija i skrzydła nocy". Jestem nią zachwycona! Pochłonęła mnie w całości a ja w całości się temu poddałam. Moje myśli nadal ku niej wędrują.

Jako osoba rzadko czytającą fantastykę, jestem totalnie zaskoczona własnymi odczuciami. Przez pierwsze 5 stron ciężko było mi się przestawić na nowe nazwy i określenia, ale później... Później przepadłam całkowicie. Świat wykreowany przez autorkę wciągnął mnie bez reszty.

Cieszę się bardzo, że wydarzenia zostały przedstawione z perspektywy Orayi bo jest to świetnie wykreowana postać (jak wszystkie zresztą). Mknąc przez strony powieści możemy dokładnie poznać jej historię, wszelkie myśli, czy lęki. Dane nam jest w całości doświadczyć zmiany jaka zachodzi w niej podczas tego czasu.

Jej tworząca się relacja z Raihnem - bezwzględnym, pełnym tajemnic zabójcą, jest czymś co mnie totalnie zafascynowało. Wzbudzała całą gamę emocji i niejednokrotnie przyspieszała tętno.

Sam turniej, którego w dużej mierze dotyczy fabuła wypełniony był magicznymi potworami, bestiami, bogami - no totalna petarda !

"Ludzkie życie było takie kruche, a jednak nie powstrzymało to mrocznych partii mojego umysłu od wędrówki. Od zastanawiania się, gdzie byli. Zastanawiania się, jak cierpieli, czy ktoś z nich o mnie pamiętał."

"Żmija i skrzydła nocy" to pierwszy tom cyklu "Królestwo Nyaxii", który niewątpliwie namiesza w gatunku fantastyki. Ciernie znajdujące się na okładce nie są tam bez powodu, gdyż ta historia jest pełna bólu, zawodu, zawiści, które towarzyszą bohaterom każdego dnia. Nie jest to cukierkowa powieść o miłości, w której wszystko kończy się dobrze. Przed bohaterami wiele momentów, które będą doprowadzały ich na granicę śmierci.

Walka o przetrwanie. Z tym określeniem najbardziej kojarzy mi się ta książka. Człowiek w świecie wampirów nie ma racji bytu. Przynajmniej na długi czas. Są wykorzystywani do, delikatnie ujmując, zapełniania brzucha i zaspokajania żądzy, która towarzyszy im cały czas. Oraya, człowiek, adoptowana córka króla wampirów, żyje pod kloszem ojca. Jednak nie jest on w stanie mieć w pełni kontrolę nad Orayą.

Oraya bierze udział w turnieju, w którym wygra tylko jeden wampir lub w jej przypadku, jedna osoba. Tylko zwycięzca wyjdzie z tego cało. Żywy. Okrutne próby przetrwania nie będzie przechodziła w pojedynkę. Zawiera sojusz z jednym z uczestników, który jeszcze bardziej namiesza w jej życiu.

Przy tego typu powieściach zawsze wiadomo, że jeśli jest nadzieja na lepsze jutro, to zaraz wydarzy się coś, co zwali czytelnika z nóg. Tak było tym razem. Niespełna 500 stron burzliwych wydarzeń i relacji dostarcza emocji, które nie pozwalają odłożyć książkę na bok. Wciągnęłam się w tę historię od samego początku i bardzo byłam zdegustowana faktem, że na kontynuację trzeba będzie czekać.

Oraya to silna bohaterka, waleczna, która twardo stąpa po ziemi pełnej wampirów. Jednak pod tą twardą maską skrywa się wrażliwa dziewczyna, której nie jest obojętny los własny i jej ojca. Oraz królestwa. Wiele się zmienia, gdy w jej sercu zaczyna kiełkować uczucie i sprawy dotąd jasne i pewne przestają już takimi być.

Podoba mi się jej relacja z Raihnem, który od początku ma kredyt zaufania u czytelnika. Nie można być go pewnym, ale im bliżej się go poznaje, tym wyżej punktuje. Końcówka tomu totalnie namieszała, ale mam nadzieję, że moje podejrzenia się sprawdzą i w kolejnych nie będzie tak źle to wyglądało.

Książka podzielona jest na części, a każda z nich zaczyna się urywkiem z przeszłości głównej bohaterki. Jedynym narratorem jest ona sama, dzięki czemu znamy jej emocje i rozterki. Szkoda, że do głosu nie doszedł Raihn, ale kto wie, może jeszcze się to zmieni?

"Żmija i skrzydła nocy" to emocjonująca fantastyczna historia, która wzbudzi w Was zachwyt. Przynajmniej mam taką nadzieję. Nie mogę jej porównać do wszystkim znanego "Zmierzchu", ponieważ są tu inne motywy. Tym bardziej zachęcam do sięgnięcia po tę książkę. Jestem kupiona przez Carissę Broadbent i z niecierpliwością będę wyczekiwała kolejnego tomu.

„Żmija i skrzydła nocy” Carissy Broadbent to jedna z najgłośniejszych premier tego roku z gatunku romantasy/young adult. Czy słusznie? I tak, i nie. „Odgruzowanie” motywu wampira było zabiegiem wręcz idealnym, jak na aktualny rynek wydawniczy. W końcu książka skierowana do młodego, dorosłego czytelnika odblokowuje masę wspomnień związanych z erą „Zmierzchu” Stephanie Mayer.

„Żmija i skrzydła nocy” jest książką o ludzkiej, adoptowanej córce króla wampirów, biorącej udział w turnieju na śmierć i życie ku czci bogini śmierci. Gdy wyzwanie się rozpoczyna, a dziewczyna trafia na arenę, poznaje Raihna, jednego ze swoich największych rywali, a przy okazji niespodziewanego sojusznika.

Można odnieść wrażenie, że Carissa Broadbent pisząc tę książkę, wzorowała się na już wcześniej wspomnianej Stephanie Mayer, ale też na Sarah J. Maas – autorce serii „Szklany Tron”. Połączyła dwa najważniejsze wątki pochodzące od tych autorek – wampiry i turniej na śmierć na życie. Niestety mam wrażenie, że wykonanie nieco ją przerosło. Akcja rozwijała się szybko, treść niemal się chłonęło, główna bohaterka miała w sobie dużo zaciętości i charakteru, ale w dalszej części coś poszło nie tak. Tekst nie był już tak spójny, miałam wrażenie że autorka chciała upchnąć jak najwięcej wątków i faktów, nie tworząc przy tym zbyt grubego tomu. Równocześnie poświęciła zbyt dużo uwagi elementom, które nic do tej książki nie wniosły. Książka przyjemna, ale niezapadająca w pamięć.



Marta, księgarka, Wrocław Dominikańska