Cud, miód, Malina. Kronika rodziny Koźlaków

„Cud, miód, malina” urzeka od pierwszych stron swoim niezwykłym klimatem – lekkim, a zarazem pełnym refleksji. Aneta Jadowska udowadnia, że codzienność, nawet ta obfitująca w magię, potrafi być zarówno nieprzewidywalna, jak i zaskakująco bliska czytelnikowi.

Cenię w Jadowskiej jej zdolność do tworzenia autentycznych postaci, z którymi można się utożsamiać – ich radości, troski i zmagania z codziennymi wyzwaniami to odbicie naszych własnych doświadczeń. Narracja jest lekka, ale nie pozbawiona głębi. Autorka z wyczuciem balansuje między humorem a powagą, nadając swojej historii słodko-gorzki posmak. Jej barwny język, pełen soczystych opisów i błyskotliwych dialogów, sprawia, że książkę czyta się z prawdziwą przyjemnością. Szczególną uwagę przykuwają jednak detale – zapachy, smaki, drobne rytuały – które budują niezwykle wyrazistą atmosferę i sprawiają, że świat przedstawiony tętni życiem.

„Cud, miód, malina” to nie tylko lekka opowieść na poprawę humoru, ale też subtelna przypowieść o relacjach, miłości i akceptacji. Autorka przypomina, jak ważne są chwile spędzone z bliskimi, a także że życie – choć pełne wyzwań – smakuje najlepiej, gdy potrafimy docenić jego słodycz. To książka, która rozgrzewa serce i wywołuje uśmiech, a jednocześnie zachęca do zastanowienia się nad tym, co naprawdę ważne. Idealna na każdy wieczór z kubkiem herbaty i myślami uciekającymi w stronę odrobiny magii. Polecam każdemu, kto szuka historii lekkiej, a zarazem pełnej uroku i mądrości.

Martyna, księgarka, Wrocław Dominikańska

Matriarchalny klan Koźlaków, w którym mężczyźni nie wytrzymują zbyt długo od razu podbił moje czytelnicze serce. Malina, jej liczne ciotki, siostra, matka, babcia czy prababcia, która postanowiła „na starość” zakosztować życia, to gwarancja śmiechu, jazdy bez trzymanki, ale i refleksji, co bardzo cenię sobie w książkach.



Całość została pomyślana jako zbiór opowiadań, nielinearnie połączonych ze sobą postaciami Maliny oraz jej nad wyraz licznej rodziny. I choć osobiście niezbyt przepadam za krótkimi formami, to w takim wydaniu doskonale mi odpowiadają.



Ciężko mi zdecydować, która z wielu barwnych postaci jest moją ulubioną bohaterką. Czy Malina, trochę niesforna na tle całej rodziny? Jej matka Aronia, burmistrz Zielonego Jaru, której sen z powiek notorycznie spędza polityczny antagonista, Dziurlikowski? Czy prababcia Narcyza, która po przekroczeniu setki postanowiła poużywać życia i rozbija się po świecie ze swoimi przyjaciółkami

harpiami? Dość powiedzieć, że reszta rodziny, gdy tylko słyszy o seniorce rodu, zawsze spodziewa się rychłych (jakże śmiesznych dla czytelnika) problemów.



Z tych śmieszno-strasznych opowiastek o perypetiach Koźlaczek można wysnuć jeszcze jedną, osobną historię. A to taką, że warto mieć wsparcie, nawet u nieprzewidywalnych i nieobliczalnych pobratymców, bo gdy ktoś za nami stoi, to można rozwiązać każdy problem. A jeśli do tego potrafi czarować, to już w ogóle!



Joanna, Księgarz, Galeria Rzeszów