Niebieskie soczewki

Zbiór ośmiu opowiadań Daphne du Maurier przepięknie wznowiony w serii butikowej wydawnictwa Albatros szczególnie przypadnie do gustu fanom thrillerów psychologicznych i subtelnej grozy, miłośnikom opowiadań z dreszczykiem oraz amatorom literatury klasycznej. Mimo upływu lat to kawał ekscytującej prozy, która olśniewa intensywnością uczuć i literackim kunsztem.

Du Maurier daje czytelnikowi okazję do zgłębiania tajemnic ludzkiej psychiki, mechanizmów lęku, czy badania ludzkiej tożsamości i granic percepcji oraz subiektywnego postrzegania rzeczywistości.

Każde z opowiadań spełnia rolę niebieskiej soczewki, która pozwala nabrać innej perspektywy. Jednak czy to, co ukazuje się naszym oczom przez niebieskie soczewki, to obraz odpowiadający rzeczywistości tej prawdziwej? A może takie soczewki to bilet do rzeczywistości kreowanej przez wyobraźnię, bilet wstępu do innego świata? Teraz widzę świat przez niebieskie soczewki. Soczewki oczywiście pozwalają zobaczyć świat dużo wyraźniej, nie żałują intensywności wrażeń, wyostrzają zmysł. Jednakże soczewki są niebieskie, zatem rozsądek nakazywałby wątpić, że kolory zgadzają się z realnym stanem, wówczas soczewki fundują przekłamany, wypaczony obraz. A co jeżeli niebieskie soczewki są idealne i to właśnie przez nie widać świat taki, jaki jest, zaś niebieska poświata wręcz umożliwia oglądanie faktycznych barw?

"Niebieskie soczewki" to świetnie skrojone obrazki, z których każdy znajduje finał w nieoczekiwanej, zaskakującej puencie. Czytelnikowi towarzyszy uczucie niepokoju i podniecenia. Niekiedy akcja nabiera tempa współczesnego filmu. Spokój i obłęd, realizm i paranoja, świat kieruje się dziwaczną logiką, los jest nieuchronny, a zło czai się tuż za rogiem... może wewnątrz nas samych?



Anna, księgarka, Wrocław, CH Magnolia Park

W świecie Daphne du Maurier nie ma bezpiecznych dróg. Są tylko ścieżki pełne kurzu, krzywych znaków i spojrzeń zza ramienia, które czujesz, choć nikt cię nie woła. Niebieskie soczewki to zbiór, w którym każdy tekst gra jak nuta z zepsutego pianina – fałszuje nadzieję, ale nie przestaje być prawdą.



Daphne du Maurier nie pisze historii, raczej wyciąga je z ciemnych kątów. Nie potrzebuje krwi, by przerazić – wystarczy wymiana spojrzeń. Co się stanie, kiedy przestaniesz widzieć to, co ludzie chcą ci pokazać, a zaczniesz dostrzegać to co ukrywają? Świat bohaterki tytułowych Niebieskich soczewek to nie świat lecz teatr masek, w których twarze zwierząt mówią więcej o człowieku niż ludzka skóra.

Każde opowiadanie jest jak stara piosenka: wędrowiec, zdrada, wina, zemsta, zaskoczenie – ale du Maurier nie pozwala czytelnikowi nucić wraz z nią. Jej podejście do czytelnika to raczej przecięcie mu ręki papierem i zapytanie go, dlaczego naiwnie wierzył w normalność? Mimo wszystko jednak, w jej opowiadaniach nie chodzi o duchy, lecz o to, co pozostaje po nich, gdy światło ponownie zostanie włączone. Dzięki temu, największą siłą tego zbioru jest niepokój. Cichy, ciągle szeleszczący – jak wierzba płacząca na wietrze, obok której możesz usiąść i wsłuchać się w oddech jej gałęzi i liści.



W tym nikczemnym świecie du Maurier nie ma miejsca na zbawienie, ale na pewno jest sprawiedliwość. Nieczęsto łagodna, ale zawsze ostateczna.



Martin, księgarz, Księgarnia Katowice Trzy Stawy