Nocny dyżur

Robin Cook, Alex Kava, Karin Slaughter i Stephen King. To czterech autorów, którzy najbardziej mi zawsze pasowali, bo to ich książki skupiały się na literaturze nie ważne czy kryminału, czy horroru, czy też thrillera. Ich łącznikiem była zawsze medycyna, czyli coś, co ciekawiło mnie najbardziej. Ludzkie ciało zawsze stanowiło dla mnie wielką tajemnicę i to oni zawsze ją dla mnie odkrywali. Nie wiem czy istnieje jeszcze inny autor, który z taką precyzją i dopasowaniem mógł opisywać części ciała i rozpisywać je na czynniki pierwsze. I w tej części, kiedy od początku poznamy doktor Sue Passero, to wiemy, że to mądra i inteligentna kobieta. Również czytamy o tym, co się z nią dzieje, że później odnajdują jej ciało. Sprawca wiedział co robi, by odkrycie przyczyny jej zgonu było jak najmniej odkrywalne. Jednak jak wiadomo, każdy jest ciekawy co tak naprawdę się z nią stało. Rozpoczynając bardzo wciągające śledztwo, coraz więcej faktów zaczyna wychodzić na jaw. Tylko nie wiedzą, że za nimi ktoś podąża. Ktoś, kto nie życzy nikomu najlepiej:-)

Przed czytaniem książki proszę znacznie wcześniej zjeść śniadanie czy też kolację, gdyż sekcja zwłok może nie być dla was przyjemna. Mi się podobała, bo po kolei tłumaczono co wyjmują, jak to wygląda i co ich zaniepokoiło. Autor z początku namieszał przy postaciach, bo poddawał ich depresji, choć wiedzieliśmy, że nie ta była przyczyna jej śmierci. Przeważnie w książkach bohaterowie wiedzą więcej i dzielą się z nami okruszkami informacji. Tutaj było odwrotnie. To my wiedzieliśmy najwięcej i ,przynajmniej ja, zastanawiałam się co powodowało, że szli innymi krokami, które były sugerowane. Widzieliśmy jak rodziły się u nich pomysły i decyzje odnośnie dalszego postępowania. I wcale nie zaznaczam, że lekarka będzie tu jedynym trupem:-) Co do zbiegów okoliczności, to sami osądzicie, czy takie były. Żeby nie było zbyt drastycznie, postacie mają tu też swoje życie prywatne. Co ciekawe, w razie jakiegoś wypadku, macie podpowiedziane co wtedy robić. Dla mnie czytanie jej było prawdziwą przyjemnością:-)

To już trzynaste spotkanie z Laurie Montgomery i Jackiem Stapletonem. Przy tak długich seriach lektura książki jest jak spotkanie z dawno niewidzianymi przyjaciółmi. Cześć, co u was? Patolog Jack Stapleton jest obecnie lekarzem w Inspektoracie Medycyny Sądowej a jego żona Laurie głównym inspektorem Medycyny Sądowej Nowego Jorku. Została szefem wszystkich szefów i to rządzenie przeniosła do domu. Stąd napięcia w małżeństwie. Autor przypomina czytelnikom, że para ma dwoje dzieci JJa i Emmę. W tym tomie oboje lekarze muzą zmierzyć się ze śmiercią przyjaciółki, Susan Passero. Susan pracowała w Manhattan Memorial Hospital jako lekarz. Jej śmierć jest podejrzana, więc Jack drąży, co jest początkiem większej sprawy i większych kłopotów. Okazuje się bowiem, że coś niedobrego dzieje się ze wskaźnikiem śmiertelności w szpitalu. Może on sugerować nietypowe, niespodziewane śmierci lub działanie seryjnego mordercy. W tle powieści odwieczna bolączka opieki medycznej i konfliktu pomiędzy pieniędzmi, biznesem i medycyną. Jak we wszystkich prywatnych szpitalach, tak i w Memorial, lekarzom i pielęgniarkom przydziela się jak najwięcej pacjentów aby zmaksymalizować zyski korporacji. Idzie za tym redukcja nadzoru nad pacjentem z powodu braku personelu. Sytuacja idealna dla każdego zabójcy. Książka jest ciekawa i bardzo sprawie napisana. Charakterystyki bohaterów są wyraziste, dialogi szybkie i zabawne. Problemy rodzinne, jak u wszystkich, występują. Teściowa…. Obecna.