Śniegi. Cykl Dziewczyna z gór. Tom 2

Dziewczyna z gór. Śniegi

blondynkowe_ksiazki

Po przeczytaniu „Dziewczyna z gór. Tropy” od razu chciałam sięgnąć po drugi tom, ale widziałam, że moje serce ponownie zostanie złamane. Bałam się kończyć tę historię. Gdy zatraciłam się w słowach płynących ze stron przestałam reagować na otaczający mnie świat. Małgorzata Warda napisała powieść w taki sposób, że czułam się jakbym była w głowach bohaterów i doświadczała wszystkiego obok nich, rodzinnych wspomnień, lęku, wściekłości i desperacji. Ta historia igrała z moimi przekonaniami, z moimi emocjami. Wraz z Nadią wyruszyłam w niebezpieczną podróż śladami Jakuba, po mroźnych i śnieżnych Górach. Jest to złożona, pięknie napisana powieść, która trwa długo po ostatniej stronie. „Śniegi” musiałam sobie dawkować. Nie chciałam, żeby ta historia się skończyła, a kiedy dotarłam do ostatnich stron bałam się przeczytać ostatnich słów. Byłam zaplątana w narrację, a kiedy zamknęłam książkę, poczułam się, jakby ktoś właśnie boleśnie uderzył mnie w pierś. Siedziałam oniemiała, próbując wymyślić słowo określające dokładnie to, czego doświadczyłam. Byłam wstrząśnięta, zaniepokojona i poczułam dziwną tęsknotą za czymś, czego nie mogłam do końca uchwycić. Małgorzata Warda napisała niezwykłą historię, która sprawiła, że byłam rozdarta, wstrząśnięta i emocjonalnie zraniona. Jako czytelnik byłam zmuszona do przeżycia takiej gamy emocji, która odzwierciedlała mentalną podróż Nadii, co świadczy o niezwykłych umiejętnościach autorki. Pani Małgorzata sprawiła, że musiałam zakwestionować wszystko to, co czułam. Czy cokolwiek z tego jest prawdziwe? A może zmanipulowano mnie, tak samo jak Nadię? Muszę też wspomnieć, jak bardzo podobało mi się wykorzystanie górskiej scenerii, jej portret niebezpieczeństwa i wyjątkowe piękno. Autorka uchwyciła ogrom krajobrazu, jednocześnie potęgując klaustrofobiczne poczucie izolacji bycia, dosłownie, w szczerym polu. Ogólnie rzecz biorąc, naprawdę po prostu pokochałam „Dziewczynę z gór”. To bardzo głęboka, intensywna historia, która mnie zaintrygowała, zafascynowała i zaniepokoiła. Sprawiła, że poczułam. Poczułam wiele. To nie jest rodzaj książki, która sprawia, że desperacko przewracasz strony, aby dowiedzieć się, co nadchodzi. Zamiast tego jest to rodzaj książki, która trwa. Czytałam kilka stron, a potem nieświadomie patrzyłam przez okno, zastanawiając nad tym, co właśnie przeczytałam. Chociaż chcę wiedzieć, co dzieje się dalej z tymi postaciami, nie jestem pewna, czy jestem na to gotowa. Przynajmniej jeszcze nie teraz.