Ocean na końcu drogi

ZAPOMNIJCIE O "KORALINIE" - ZANURKUJCIE W OCEANIE...

KULTURIADA

Neil Gaiman i jego twórczość coraz bardziej zbliżają się do czołówki moich literackich fascynacji. Choć nie zaliczam się do największych fanów Amerykańskich bogów czy Koraliny, to w ostatnim czasie zupełnym przypadkiem sięgnąłem po dwie jego książki i okazało się, że były to jedne z najlepszych czytelniczych wyborów, jakich dokonałem w ostatnich latach. Jedną z nich jest właśnie Ocean na końcu drogi. Ta powieść dała mi dokładnie to, czego oczekiwałem od Koraliny, a czego tam nie znalazłem. Gaiman znakomicie łączy elementy baśni z subtelnym, ale wszechobecnym poczuciem niepokoju. Opowiada historię oczami dziecka, a jednocześnie kieruje ją do dojrzałego odbiorcy. Jego sposób opisywania mrocznych i niepokojących scen sprawia, że najmłodsi czytelnicy odczują nieuchwytne zagrożenie, nie rozumiejąc jeszcze wszystkich szczegółów, podczas gdy dorośli dostrzegą ich pełne, często przerażające znaczenie. Można to porównać do humoru w Shreku – tam żarty bywają wielowarstwowe, dostosowane zarówno do dzieci, jak i dorosłych. W Oceanie… zamiast żartu o podtekście seksualnym dostajemy choćby scenę zdrady, która dla dziecka jest zagadkowa, a dla dorosłego – niepokojąco realistyczna. Nie trzeba chyba dodawać, że Gaiman jak zawsze zachwyca językiem. Jego narracja jest pełna uroku, niemal oniryczna, pozwala zatracić się w świecie o nienazwanych zasadach, które jednak intuicyjnie akceptujemy. Autor nie podaje nam wszystkiego na tacy, ale daje dokładnie tyle, ile trzeba, byśmy z fascynacją zagłębiali się w jego niezwykłe pomysły. Niewielu pisarzy potrafi tak doskonale budować atmosferę, a Gaiman bez wątpienia jest w tej sztuce mistrzem. Bohaterowie są znakomicie skonstruowani – ich motywacje są jasne, działania logiczne, a wybory naturalne i zrozumiałe. Nie ma tu miejsca na nieprzemyślane decyzje czy rozwiązania fabularne wynikające wyłącznie z magii. To właśnie ten element brakował mi w Koralinie – Ocean… pokazuje, że nawet w krótkiej, niespełna 170-stronicowej książce można stworzyć angażującą, spójną historię z bohaterami, którym się kibicuje od początku do końca. A rodzina Hempstocków to prawdopodobnie najbardziej urocze czarownice, o jakich miałem okazję czytać. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji sięgnąć po Ocean na końcu drogi, koniecznie to zróbcie. Jeśli istnieje coś takiego jak „magiczna książka”, to ten tytuł jest jej doskonałym przykładem.