Odrzania. Podróż po Ziemiach Odzyskanych

A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać do Odrzani...?

Świetnie napisana książka od której niełatwo się oderwać. Bardzo cenię autorów, którzy potrafią przekazać ważne, historyczne treści i przy tym napisać książkę "dla ludzi". Odrzanię czyta się z lekkością, mimo, że porusza często kwestie trudne i kontrowersyjne. Rokita stworzył obraz krainy, która chociaż leży tak blisko, ciągle nie została odkryta i zrozumiana

Zachwytów książką nie rozumiem. Dużo gorsza, aniżeli traktujaca o tej samej tematyce "Po niemieckie". Najwyraźniej dobry tytuł i reklama wystarczy. Ciężko się czyta, gdyż stylistyka filozoficzna, historie spisane pobieżnie, nieprecyzyjnie, krótko mówiąc, rozczarowanie roku.

Czytam tę książkę z wzrastającą irytacją. Gdy w bibliotekach zalegają tysiące pozycji dotyczących stosunku legalnego rządu polskiego do sowieckich uzurpacji autor dziwi się dlaczego rzad ów nie chciał zgodzić się na okrojenie Polski w zamian za podarunek Stalina. Kolejne rozdziały zdumiewają naiwnoscią spostrzeżeń oraz uderzają natrętną sugestią, że Stalinowi - ogrodnikowi narodów, by nie rzec ojczulkowi dziękować winniśmy za kształt powojennej Polski.

Zdębiałem, gdy autor nie podając odnośników cytuje Stanisława Stommę, że Polska nawet, gdyby nie było wojny musiałaby oddać Kresy tak jak Francja oddała Algierię. Teraz rozumiem, za co nagroda NIKE

"Kajś" przeczytałem z zapartym tchem. To znakomita lektura, świetnie napisana i wielce pouczająca. Wspaniałe kompendium wiedzy o Górnym Śląsku. Nagroda "Nike" absolutnie zasłużona. Po "Odrzanii" spodziewałem się podobnych wrażeń. Ale przeżyłem głębokie rozczarowanie. Jestem rodowitym Dolnoślązakiem w pierwszym pokoleniu. Tu się urodziłem, tu się wychowałem, tu zdobywałem wykształcenie, tu po latach pracy, doczekałem emerytury. Z urodzenia jestem Wałbrzyszaninem, a całe moje życie spędziłem w Zagłębiu Miedziowym, a konkretnie w Lubinie. który z zapyziałej powojennej mieściny, awansował do roli stolicy Zagłębia Miedziowego - dumy Dolnego Śląska i perły w koronie polskiej gospodarki. Tutaj powstał nowoczesny przemysł miedziowy, a KGHM Polska Miedź SA, który jest jego jądrem, należy od dziesięcioleci do elitarnego grona największych światowych producentów miedzi i srebra. Budowniczowie tej nowoczesnej aglomeracji to w miażdżącej większości przybysze z dawnych Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej (po kądzieli jestem z Brzeska n. Bugiem) oraz innych, niemal wszystkich, regionów Polski (po mieczu jestem z Brzeska w dawnej Galicji). Spędziwszy na Dolnym Śląsku prawie 80 lat życia uważam ten region - podobnie jak większość moich przyjaciół i znajomych - za moją małą, prawdziwą ojczyznę i nigdy nie miałem co do tego żadnych wątpliwości. Co więcej, dumą napada mnie fakt, że jestem Dolnoślązakiem, a moje wnuczki przyszły na świat jako Wrocławianki. Wreszcie, odczuwam niebywałą dumę, kiedy przybysze z zagranicy, albo z innych regionów Polski, zachwycają się Lubinem, podkreślając jego nowoczesność i szczególny urok, wyróżniający go w sposób wyjątkowy na tle powiatowych miast średniej wielkości w Polsce i poza nią także. To nie jest przypadek. To rezultat pracy kilku pokoleń Dolnoślązaków, którzy nie mieli wątpliwości, że są u siebie i budują swój własny dom. Dlatego też wielkim rozczarowaniem "Odrzanii" było zbycie milczeniem historii budowy Zagłębia Miedziowego, jako wybitnego dokonania powojennych pokoleń mieszkańców Dolnego Śląska, którzy dziś mienią się pełnoprawnymi Dolnoślązakami. Uważam to za poważny mankament, który umniejsza wartość poznawczą "Odrzanii". Autor poświęca wiele miejsca filozoficznym autorefleksjom i zachwytom nad śladami dawnej przeszłości Ziem Zachodnich, czy kresowym resentymentom, a nie tworzy choćby jednego skromnego akapitu (nie mówiąc o rozdziale) na opowieść o budowie Zagłębia Miedziowego, najbogatszego i najnowocześniejszego makroregionu Dolnego Śląska. Nie czuję się kompetentny w faktograficznej ocenie innych regionów Ziem Zachodnich, opisanych w "Odrzanii". Pozostawiam to ich mieszkańcom. Natomiast jako rodowity Dolnoślązak i świadek rozwoju mojej małej ojczyzny, wystawiam autorowi ocenę mierną ze znajomości regionu dolnośląskiego, a za całość jedną gwiazdkę, niestety... Za "Kajś" dałem gwiazdek pięć. Mimo to, "Odrzania" warta jest przeczytania.