Ostatnie historie

Ostatnie historie

Recenzja Księgarza Świat Książki

„Ostatnie historie” Olgi Tokarczuk to trochę powieść, a trochę nie. Trzy opowiadania, bardzo różne w stylu i formie, łączy temat oswajania się ze śmiercią i pokrewieństwo między bohaterkami. Ida, Paraskewia oraz Maja to matka, babcia i córka, dalekie od siebie emocjonalnie i przestrzennie, łączy je jednak wspólny los. Mają do czynienia ze stratami osobistymi, jak i dalszymi, za każdym razem jednak bliskość śmierci stawia je w sytuacji granicznej i otwiera nowe sposoby radzenia sobie i rozumienia życia. Jako powieść „Ostatnie historie” łączą wątki i osoby. Jako opowiadania jednak książka cierpi na typowy problem zbiorów opowiadań: nierówność. Zaczynamy od genialnego opowiadania „Czysty kraj”. Wspomnieniowa wielowątkowość, tajemnicza atmosfera zasypanej śniegiem Ziemi Kłodzkiej i bliskość, jaką poczułam z Idą sprawiają, że uważam je za jeden z najlepszych tekstów Olgi Tokarczuk w ogóle. Drugie opowiadanie „Parka” ciekawie pokazuje odmienny sposób radzenia sobie ze śmiercią, jest intrygujące, ale nie dotknęło mnie emocjonalnie. Historia Mai, czyli „Sztukmistrz” jest zdecydowanie najsłabszym opowiadaniem ze zbioru, wieje pustką i czymś niedokończonym. Osobiście nie zgadzam się z opiniami, że „Ostatnie historie” to książka mroczna i gorzka. Olga Tokarczuk wprowadza światło do tematu spotkania ze śmiercią i pozwala przyjrzeć się jej bez strachu, a jej piękna proza urzeka. Zdecydowanie polecam ją czytelnikom Olgi Tokarczuk, a pierwsze z opowiadań każdemu bez wyjątku. Nela, księgarka, Poznań Galeria MM