Zapomniane niedziele

Książki Valerie Perrin są magiczne. Szczególnie "Zapomniane niedziele" oraz "Życie Violette".

Są takie 'delikatne' i 'ciepłe' a niosą ze sobą cały wachlarz emocji. Cudownie się je czyta i z wielkim zaskoczeniem rozwiązuje się zawiłe wątki dotykające głębi ludzkiej duszy, które przedstawia autorka. To książki o miłości, różnych jej obliczach. "Zapomniane niedziele" trzeba przeczytać!

Podczas „Zapomnianych niedziel” spotkałam się z twórczością Valerie Perrin po raz trzeci. Było to równie ekscytujące i niezapomniane spotkanie jak poprzednie.



Tym razem autorka zabiera nas do domu spokojnej starości współcześnie, w lata 90-te oraz w czasy II wojny światowej. Początkowo losy bohaterów z tych trzech przestrzeni czasowych wydają się nie łączyć, ale jak to bywa u tej autorki – wszystko ma głębszy sens. „Zapomniane niedziele” to historia opuszczonych starszych ludzi, osieroconych kuzynów oraz miłości przerwanej przez wojnę. To także skrywane tajemnice, emocje i zagmatwane przez los relacje. Zatonęłam w tej powieści bez reszty. Zaintrygowała mnie zamknięta na kartach tej książki historia. Historia, która opowiada nam o starości, ale w szlachetny sposób, poprzez wspomnienia przeżytego życia. Mimo że „Zapomniane niedziele” dostarczają całego wachlarza uczuć są równocześnie ciepłe, delikatne, spokojne i otulające.



„Zapomniane niedziele” to debiutancka powieść Valerie Perrin, ale nie odczuwa się tego podczas lektury. Może jedynie poprzez mniejszą ilość stron i to że chciałoby się spędzić z bohaterami jeszcze trochę czasu. Jest równie dobra i warta przeczytania jak „Życie Violette” i „Cudowne lata”.

Irmina, księgarka, Toruń CH Plaza

Styl w jakim jest pisana książka jest bardzo prosty, przez to bardzo szybko się ją czyta. Fabuła jest zaskakująca, razem z bohaterką odkrywamy historię zarówno jej rodziny jak i pensjonariuszy w domu opieki.

Bardzo podobają mi się książki Valerie Perrin i ta od nich absolutnie nie odbiega. Z czystym sumieniem mogę tę książkę polecić każdemu.

Kim są bohaterowie „Zapomnianych Niedziel”? To pensjonariusze domu spokojnej starości Pod Hortensjami, w którym pracuje dwudziestoletnia Justine. Dziewczyna jest sierotą, wychowywaną razem z młodszym kuzynem/bratem, którego rodzice zginęli w wypadku samochodowym razem z rodzicami Justine, przez wycofanych dziadków. Samotna Justine z zaangażowaniem poświęca się swojej pracy asystentki pielęgniarki, a w soboty tańczy do rana i przelotnie romansuje w jednej z okolicznych dyskotek. Niedziele to dzień, w którym pensjonariusze Domu Pod Hortensjami czekają na odwiedziny najbliższych, ale często nikt ich jednak nie odwiedza. To są właśnie te zapomniane niedziele, gdy nikt nie przyjeżdża, gdy rodzina zapomina o swoich seniorach. Personel szpitala stara się wtedy zając im jakoś czas, by zapomnieli o tęsknocie i samotności. Jest także tajemniczy ktoś, który w kontrowersyjny sposób stara się przypomnieć rodzinie o ich bliskich. A historia jednej z pensjonariuszek skłania Justine, by odkryła prawdę o swojej rodzinie.



Jak to u Valerie Perrin powieść ma wiele perspektyw, codzienność domu spokojnej starości, historię wielkiej miłości Helen i Luciena, niedostępność i tajemnicę dziadków Justine i Jules’a, zagubienie i samotność głównej bohaterki. Podobnie jak w „Życiu Violette” i „Cudownych Latach” autorka trzyma czytelnika w napięciu i powoli odsłania nam kolejne elementy przeplatających się historii.



Zapomniane niedziele to opowieść o uczuciach, przyjaźni, rodzinie, stracie, samotności, przemijaniu i tajemnicach rodzinnych. Jest bardzo francuska, czuję w niej klimat, emocje i nastrój filmowej „Amelii”. Chciałabym czytać więcej takich zwykłych/niezwykłych historii.



Magdalena, księgarka, Gdańsk, CH Osowa

Valerie Perrin to obecnie moja ukochana autorka powieści obyczajowych. Bardzo podoba mi się jej styl, język i poruszane tematy. Przypomina mi trochę sposób pisania Elisabeth Strout. Wszystkie powieści Perrin są przepełnione intensywnymi emocjami, wzruszają i opowiadają o pozornie zwykłych ludziach, a mimo to żaden bohaterów „Życia Violette” czy „Zapomnianych niedziel” nie jest zwyczajny czy nudny.

Podobnie jak w pozostałych powieściach: „Życiu Violette” i „Cudownych latach” powieść „Zapomniane niedziele” jest zbiorem przeplatających się historii poszczególnych bohaterów w różnych płaszczyznach czasowych. Także tutaj, wspomnienia pierwszoosobowej narratorki – młodej dziewczyny Justine, pracownicy domu spokojnej starości „Pod hortensjami” są poprzetykane lirycznymi opowieściami jej podopiecznych. Z tych opowieści przebija tęsknota za dawnymi czasami, żal za utraconymi miłościami, świadomość przemijania i przeczucie zbliżającej się śmierci.

Jak zawsze u Perrin historie są bardzo emocjonalne, jej bohaterowie bywają szczęśliwi i smutni, dobrzy i podli, cieszą się i zazdroszczą, kochają i nienawidzą. Tak jak w życiu są wielowymiarowi i indywidualni, po prostu niepowtarzalni. Polecam gorąco prozę Valerie Perrin, każda jej powieść jest inna, ale każda zostaje z czytelnikiem na długo i jest źródłem wielu wzruszeń.

Monika. Księgarka, Kielce CH Korona