Królestwo Złowrogich

Tutaj również się cudownie bawiłam, chociaż niektóre wątki mi przeszkadzały.

Sam pomysł poprowadzenia tego był bardzo przyjemny!

Miałam ogromne obawy co do finałowej części, ponieważ moja relacja z tą trylogią była typu love-hate. A dokładniej love pierwszy tom, hate drugi. Moje odczucia w każdym z nich były całkowicie odwrotne, dlatego szansa na ostateczną miłość była 50/50. Na całe szczęście miłość wygrała - i to dosłownie (wink dla wszystkich czytelników tej serii)!

Ostatni tom kończący historię czarownicy Emilii oraz demona Pana Gniewu, historia na którą bardzo długo czekałam i za którą bardzo długo po przeczytaniu recenzji nie mogłam się zabrać. Książki Kerri Maniscalco zawsze zachwycały mnie zwrotami akcji i niebanalną fabułą, również tutaj zakochałam się w pierwszym tomie powieści pomimo iż akcja momentami za bardzo rozciągała się w czasie. Drugi tom z kolei charakteryzował się chaosem, ale i zarówno ciekawymi zwrotami akcji pomiędzy bohaterami, trzecia część natomiast trochę mnie zawiodła.



Miałam wrażenie jakbym czytała nie fantastykę z elementami erotyki, a erotyk z elementami fantastyki, niestety autorka chyba za bardzo wzięła sobie do serca rady czytelników żeby trochę podsycić interakcje głównych bohaterów. Książkę czytało mi się szybko, wszystkie tajemnice zostały wyjaśnione i w końcu czytelnicy poznają prawdę n temat klątwy ciążącej na Panu Gniewu, a Emilia dowiaduje się kim jest naprawdę. Uważam natomiast, że książka straciła trochę na swojej sile, w porównaniu do dwóch poprzednich tomów , momentami bywała strasznie nudnawa i musiałam się przymuszać, aby kontynuować lekturę.



Bardzo ciekawie została przedstawiona postać Vittori, siostry głównej bohaterki, którą w zasadzie poznajemy naprawdę dopiero w trzecim tomie. Podobały mi się bardzo ich wspólne sceny i emocje jakie im towarzyszyły, od początkowej niechęci i nieufności do zrozumienia i miłości, tutaj autorka zdecydowanie zasługuje na plus. Poza wszystkimi mankamentami książka jest w porządku, nie porywa czytelnika bez pamięci, ale jest to w miarę satysfakcjonujący finał dla tej historii.



Michalina, Galeria Gniezno