Biała Rika. Żeliwne ptaki

„Biała Rika. Żeliwne Ptaki” autorstwa Magdaleny Parys to wielowątkowa, a zarazem wielogatunkowa opowieść o poszukiwaniu siebie, rodzinnych tajemnicach i historii przodków, która okazuje się niezwykle istotna. Te zaledwie 320 stron przesycone jest prawdami, na ogół prostymi, historiami do głębi prawdziwymi, ale i bolącymi, z którymi musi mierzyć się Dagmara, bohaterka powieści.



Książka stanowi niejako eksperyment literacki, jest to zdecydowanie inna forma twórczości, inna forma narracji, którą prezentuje autorka. Spotkamy tutaj takie gatunki literackie jak wspomnienia, dziennik, powieść historyczna, saga rodzinna, a to wszystko ubogacają rysunki i zapiski drzewa genealogicznego, w którym chce odnaleźć się bohaterka.



Ten tytuł nie będzie prosty. Nie da się go przeczytać w drodze do pracy, w głośnym autobusie. Przy nim trzeba się skupić, zrozumieć i niekiedy rozłożyć na czynniki pierwsze. Ale to dobrze. Książka stanowi w pewnym też sensie retrospekcje wspomnień Riki. Co ciekawe nowe wydanie jest uzupełnieniem tego z 2016 roku, w którym pojawiają się także nawiązania do 2023 roku, do pandemii

oraz inwazji rosyjskiej na Ukrainę. Ciekawym zabiegiem są również zapiski rozmów z redaktorką, które wplecione są w tekst.



Jak już wspomniałam, sięgając po ten tytuł musimy podejść do niego trochę inaczej jak do klasycznej literatury historycznej czy literatury pięknej. Ta historia stanowi coś innego, jest pełna ekspresji i emocji. Dlatego musisz po nią sięgnąć i przekonać się, czy Cię kupiła swoją formą. Bo mnie tak.



Patrycja, księgarka, Lublin, Felicity

Moim zdaniem każda jednostka jest jak ptak z żeliwnymi skrzydłami, gotowy do lotu w nieznane, jednak jego natura i przeszłość mogą mu to utrudniać. W "Białej Rice" Magdaleny Parys, to nie Rika, jak moglibyśmy przypuszczać, gra główną rolę, ale Dagmara mała dziewczynka, która pokazuje swój świat pełen tajemnic i wpływów z przeszłości. Autorka umiejętnie przekazuje perspektywę dziecka, jego dorastanie i próbę zrozumienia przeszłości jej rodziny.

„Biała Rika. Żeliwne ptaki” autorstwa Magdaleny Parys jest nowym i uzupełnionym wydaniem. Autorka wplotła zapiski z rozmów z redaktorką i dodała kilka rozdziałów zawierających nawiązania do 2023 roku, pandemii oraz wojny w Ukrainie.



Książka ta jest trudna do scharakteryzowania. Przede wszystkim nie jest to łatwa lektura. Trzeba dać sobie na nią czas, czytać w spokojnych okolicznościach i zagłębić się w nią. Wymaga skupienia. Autorka przedstawia historię inspirowaną życiem. Są to wspomnienia z czasów wojny, pamiętnik młodej dziewczyny poszukującej swoich korzeni, powieść o rodzinie i jej więziach w trudnych czasach, a także próba stworzenia drzewa genealogicznego. Narracja prowadzona przez główną bohaterkę, Dagmarę, wydaje się być lekka i swobodna, ale przedstawia dużo emocji i trudnych tematów. Otrzymujemy formę pamiętnika okraszonego rysunkami odzwierciedlającymi powiązania rodzinne, który niesie ze sobą poszukiwanie siebie. Myślę, że najkrócej można scharakteryzować tę książkę jako odpowiedź na pytanie „Kim jestem?”.



Mimo że stronię od tematyki wojennej sięgnęłam po tę książkę ze względu na jej formę. Była to ciekawa odmiana, która wymogła na mnie poświęcenie się lekturze w stu procentach.

Irmina, księgarka, Toruń CH Plaza

„Biała Rika. Żeliwne ptaki” autorstwa Magdaleny Parys jest nowym i uzupełnionym wydaniem. Autorka wplotła zapiski z rozmów z redaktorką i dodała kilka rozdziałów zawierających nawiązania do 2023 roku, pandemii oraz wojny w Ukrainie.



Książka ta jest trudna do scharakteryzowania. Przede wszystkim nie jest to łatwa lektura. Trzeba dać sobie na nią czas, czytać w spokojnych okolicznościach i zagłębić się w nią. Wymaga skupienia. Autorka przedstawia historię inspirowaną życiem. Są to wspomnienia z czasów wojny, pamiętnik młodej dziewczyny poszukującej swoich korzeni, powieść o rodzinie i jej więziach w trudnych czasach, a także próba stworzenia drzewa genealogicznego. Narracja prowadzona przez główną bohaterkę, Dagmarę, wydaje się być lekka i swobodna, ale przedstawia dużo emocji i trudnych tematów. Otrzymujemy formę pamiętnika okraszonego rysunkami odzwierciedlającymi powiązania rodzinne, który niesie ze sobą poszukiwanie siebie. Myślę, że najkrócej można scharakteryzować tę książkę jako odpowiedź na pytanie „Kim jestem?”.



Mimo że stronię od tematyki wojennej sięgnęłam po tę książkę ze względu na jej formę. Była to ciekawa odmiana, która wymogła na mnie poświęcenie się lekturze w stu procentach.

Irmina, księgarka, Toruń CH Plaza

Magdalena Parys polsko-niemiecka autorka znana polskiemu czytelnikowi z wielokrotnie nagrodzonej, debiutanckiej powieść szpiegowskiej "Tunel", wydanej w 2011 roku nakładem wydawnictwa Świat Książki. W 2016 ukazało się pierwsze wydanie "Białej Riki".

"Biała Rika" to saga, powieść retrospektywna, której główną narratorką jest Dagmara, "przyszywana wnuczka" tytułowej Riki. Wraz z znią poznajemy losy jej oraz jej rodziny o polsko–niemieckich korzeniach. To również historia o dorastaniu w realiach PRL.

Książka podzielona jest na bardzo krótkie rozdziały, "upstrzona" rysunkami Dagmary - mini drzewkami genealogicznymi, "wzbogacona" komentarzami członków rodziny. Za niepotrzebne uważam wtrącenia redaktora i redaktorki. Moim zdaniem spłycają tę powieść, ale to moje subiektywne odczucie.

Na okładce "Białej Riki" znajduje się krótka recenzja autorstwa Ludwika Janiona, prawdę mówiąc to dzięki niej sięgnęłam po tę opowieść. Nawiązując do treści tekstu pana Janiona i treści "Białej Riki", odniosłam wrażenie, że czytam dwie różne książki. Autorka pobieżnie dotyka wydarzeń, nie wyczerpuje tematu. Brakuje mi głębi i tego czegoś, co sprawia, że angażujemy się w czytaną historię.

W jednej z recenzji przeczytałam, że książka jest trudna. Absolutnie się z tym nie zgadzam. O "Białej Rice" mogę napisać, że jest dość ciekawa, ale nie porywająca i czyta się bardzo szybko, wręcz jednym tchem, ale czy o to chodzi, żeby książkę przeczytać, odłożyć i zapomnieć?



Magda, księgarka, Inowrocław, Świat Książki