Baśnie tysiąca i jednej… nici. Recenzja „Oczu smoka” Stephena Kinga

Z tego powodu coś dla siebie znajdą w niej zarówno nastolatki, szukające odskoczni od literatury young adult, jak i mocno dorośli już czytelnicy, doskonale zaznajomieni z twórczością Kinga – nawet jeśli dotąd podobnie jak ja sięgali głównie po jego literaturę grozy.

Tym, co broni się znacznie słabiej, niż język, jakim opisana jest fabuła, jest jedna… sama fabuła. Choć cała akcja jest logicznie rozwijana, a sami bohaterowie – mimo że bajkowi – odznaczają się pewną głębią i rysem psychologicznym, w niektórych momentach przebieg zdarzeń pozostawiał wiele do życzenia, przez co trudno było mi od czasu do czasu okiełznać w sobie chęć przewracania oczami. Umiejętne budowane przez całą książkę napięcie kończy punkt kulminacyjny pisany w ewidentnym pośpiechu i być może też nieco bez pomysłu, pozostawiając poczucie niedosytu. 

Nie ukrywam – nie przekonało mnie to zakończenie i już w trakcie miałam pod ręką kilka pomysłów, jak można było zrobić to inaczej. Nie zmienia to jednak faktu, że przez przeważającą większość lektury bawiłam się znakomicie i trudno było mi oderwać się od kolejnych rozdziałów. „Oczy smoka” załagodziły również nieco moją niechęć do literatury fantastycznej – udowadniając, że zamiłowanie do baśniowości pozostaje w nas także wtedy, gdy czasy wieczorynek, beztroskiej ganianiny po podwórku i 2-miesięcznych wakacji mamy już dawno za sobą.

Na sam koniec warto powiedzieć również co nieco o oprawie graficznej tej książki. Swoją stylistyką nawiązuje ona bowiem do innych utworów Kinga opublikowanych nakładem wydawnictwa Albatros – w tym „Instytutu” czy „Baśniowej opowieści”. Pięknie barwione brzegi sprawiają, że ręce same wyciągają się po nią na półce, uprzyjemniając (i tak bardzo już przyjemną) lekturę. Z tego powodu „Oczy smoka” doskonale sprawdzą się chociażby jako prezent dla bliskiej nam osoby – na przykład z okazji zbliżającego się Dnia Ojca.