Bunt. Trylogia Wayward Pines. Tom 2

PORADNIK JAK PRZEŁAMAĆ KLĄTWĘ DRUGIEGO TOMU

KULTURIADA

Syndrom drugiego tomu to przypadłość, na którą cierpi wiele trylogii. Autor ma pomysł na mocne otwarcie i satysfakcjonujące zakończenie, ale często brakuje mu koncepcji na to, co powinno wydarzyć się pomiędzy. Środkowa część serii nierzadko bywa więc jedynie przejściowym etapem, który nie wnosi wiele nowego i służy jedynie jako pomost między początkiem a finałem. Blake Crouch w „Buncie”, drugim tomie trylogii „Wayward Pines”, udowadnia jednak, że można tego błędu uniknąć i stworzyć kontynuację, która nie tylko dorównuje oryginałowi, ale wręcz go przewyższa. „Bunt” płynnie kontynuuje wydarzenia z „Szumu” i rozwija wątki, które zostały w nim zainicjowane. Nie ma tu żadnych fabularnych nieścisłości czy nagłych zmian kierunku – wręcz przeciwnie, wszystko zaczyna układać się w logiczną i spójną całość. Ethan Burke, znany z poprzedniej części agent specjalny, prowadzi śledztwo w sprawie brutalnego morderstwa, które może być powiązane z działalnością grupy buntowników. Choć oficjalnie stoi po stronie władzy rządzącej miasteczkiem, wewnętrznie zaczyna coraz bardziej sympatyzować z opozycją. W rezultacie rozgrywa ryzykowną grę na dwa fronty, a jego decyzje mogą zaważyć na losie nie tylko jego samego i jego bliskich, ale całego Wayward Pines. Już po pierwszych rozdziałach widać, że Crouch poczynił ogromny postęp jako pisarz. Jego styl stał się bardziej dopracowany, a sama historia – lepiej skonstruowana. O ile w „Szumie” można było wyczuć silną inspirację „Miasteczkiem Twin Peaks” Davida Lyncha, o tyle „Bunt” stanowi już w pełni autonomiczne dzieło, które nie potrzebuje żadnych punktów odniesienia do innych dzieł popkultury. Ethan jako bohater zyskuje większą głębię – dojrzewa, zaczyna rozumieć konsekwencje swoich czynów i podejmuje bardziej przemyślane decyzje. Sama intryga staje się jeszcze bardziej wielowymiarowa, a relacje między mieszkańcami Wayward Pines nabierają nowych odcieni. Największym atutem „Buntu” jest jego narracja, która przypomina film sensacyjny. Każdy rozdział kończy się w sposób, który zmusza czytelnika do przewrócenia kolejnej strony. Akcja gna do przodu bez chwili wytchnienia, ale jednocześnie nie ma tu uczucia przesytu – Crouch umiejętnie balansuje napięcie, nie pozwalając, by historia stała się zbyt męcząca. W efekcie książkę czyta się błyskawicznie, a odłożenie jej na bok graniczy z niemożliwością. Co więcej, „Bunt” podnosi stawkę. O ile w „Szumie” mieliśmy do czynienia z kameralnym thrillerem z elementami science fiction, o tyle tutaj wydarzenia nabierają znacznie większej skali. Miasteczko przestaje być jedynie tajemniczym miejscem, a staje się polem walki o przetrwanie. Crouch w mistrzowski sposób buduje atmosferę niepewności – nie wiadomo, komu można ufać, a kto jedynie udaje sojusznika. Wątek moralnych dylematów i tego, jak daleko można się posunąć w imię bezpieczeństwa, dodaje historii dodatkowej głębi i sprawia, że książka angażuje nie tylko emocjonalnie, ale i intelektualnie. Podsumowując, „Bunt” to kontynuacja, która wykracza poza schemat „środkowego tomu” i nie tylko utrzymuje poziom poprzednika, ale wręcz go przewyższa. Jest dynamiczna, przemyślana i wciągająca od pierwszej do ostatniej strony. Jeśli podobał Wam się „Szum”, to „Bunt” jest pozycją obowiązkową – a po jego zakończeniu trudno będzie powstrzymać się przed natychmiastowym sięgnięciem po finałowy tom trylogii.