Polak

Literatura ambitna acz przystępna dla każdego. Świetnie się czyta i przy niej odpoczywa. Zawiedzeni będą Ci, którzy myślą, że to powieść o Polakach, ale jeśli kupi ją jakiś patriota to może to będzie jego jedyna szansa, by przeczytać coś z górnej półki. Kto wie, może Coetzee rozkocha go w literaturze. Oby tak było!

Polecam każdemu książkę. Wciągająca, z innowacyjnym podziałem co wg mnie jest nowością.

Noblista: południowoafrykański.

I tytuł mocno intrygujący: Polak.

Jak to się łączy?



Nie jest to powieść o polskości, choć pojawia się jeden fragment, który świetnie oddaje klimat kraju, w którym mieszkamy.



-Jakim krajem jest Polska?

-W Polsce nie mamy tak pięknie jak tutaj. Pełni tam śmieci. Całe wieki śmieci nazbierane. A my ich nie grzebiemy. Nie chowamy. Żeby kochać Polskę, trzeba się tam urodzić (…). Ja kocham Polskę i jej nienawidzę. Nic szczególnego. Wielu Polaków ma tak samo.



Jest to historia romansu - pianisty z Polski i Hiszpanki. Jest tu spora różnica wieku, temperamentu, spojrzenia na świat. Nie ma tu wielkiej namiętności. Prawdopodobnie gdyby nie napisał tego Coetzee, byłaby to średniociekawa opowieść.



Witold uwielbia grać Szopena - jego muzyce brakuje romantyzmu, jest w niej chłód i perfekcjonizm. I trochę taki jest sam pianista.



Beatriz jest matką i żoną, pracuje w towarzystwie muzycznym i trochę brakuje jej adoracji. Nie czuję się wyjątkowo.



Romans dzieje się trochę między słowami - trzeba przyznać, że jest esencjonalnie i emocjonalnie. Nieodwzajemniona miłość mężczyzny u schyłku życia to też obraz samotności.

Przyjemne jest to, że w obliczu zakochania - bez względu na wiek - jesteśmy niczym nastolatkowie ☺️



Niby Beatriz nie chce przyjąć zaproszenia od Witolda, nie chce z nim pisać i rozmawiać, a jednak ciągnie ją mocno do niego. Niby irracjonalna, a jednak to ona staje się reżyserem tej relacji.



Uważam, że pierwsza połowa jest zdecydowanie lepsza, druga część, która zawiera wiersze Witolda i próby ich tłumaczenia, obniża nastrój i spowalnia emocje.

Sądzę też, że Polak mógłby być dowolnej narodowości - nie czułam, by pochodzenie bohatera było tu koniecznością do zrozumienia.

W końcu to historia o miłości - takiej bez granic.



Beatrycze Dantego? To mocne nawiązanie i główny temat powieści.



Zaskakuje sam zamysł powieści: narracja prowadzona jest w punktach. Trochę tak jak język - rzeczowy i poukładany.

Noblista Coetzee powraca z nową książką. Sam tytuł „Polak” przykuwa uwagę. Nieczęsto się zdarza by głównym bohaterem powieści pisarzy z dosyć odległych od nas kręgów geograficzno-kulturowych został nasz rodak, więc z tym większą ciekawością sięgnęłam po tę lekturę. Właściwie trzeba by uściślić – kwestia głównego bohatera w tej powieści jest otwarta i może lepiej byłoby obsadzić w tej roli Beatriz, przyjaciółkę tytułowego Polaka, Witolda. Główną osią tej historii jest romans pomiędzy dwójką dojrzałych ludzi. Romans bez fajerwerków, bez większych oczekiwań, niby ukrywany, ale bez jakiegoś napięcia czy otoczki tajemnicy. Właściwie można go podsumować jednym słowem – nudny. Ale czy na pewno obie strony myślą tak samo? Coetzee stawia pytania i karze nam się zastanawiać nad wagą relacji międzyludzkich. Na ile coś co przeżywamy jest tak samo ważne, bądź zupełnie nieistotne dla drugiego człowieka i co z tego wynika dla każdej ze stron. Autor słynnej „Hańby” przyzwyczaił nas do literatury wysokich lotów i tym razem również nie zawiódł. Jest to książka bardzo osobliwa, oryginalna, dziwna i podczas lektury będziemy wielokrotnie zadawać sobie pytania co tu się właściwie dzieje i dokąd zmierza. Jeden punkt do którego mam pewien zarzut - momentami autor popada w swego rodzaju sentymentalizm. To może być drażniące dla części odbiorców. Mimo wszystko książkę oczywiście polecam. Przekładu na język polski podjęła się, po raz kolejny niezrównana, Aga Zano, a wydało wydawnictwo Znak.



Aleksandra, księgarka, Warszawa Elektrownia Powiśle