Stary człowiek i morze

Mimo że, książkę „Stary człowiek i morze” czytałam w gimnazjum jako lekturę, postanowiłam przeczytać ją raz jeszcze. Te kilka lat temu nie doceniłam tej powieści. Stwierdziłam, że jest nudna i strasznie prostolinijna. Cóż, cieszę się, że sięgnęłam po nią teraz.

„Stary człowiek i morze” to książka z pozoru bardzo prosta. Opowiada historię starego rybaka Santiago, który wypływa w morze żeby złowić rybę. Teoretycznie historia, którą może napisać każdy. No i właśnie nie o fabułę chodzi w powieści Hemingway’a. Autor prostą fabułą pokazuje to, czego może nie zobaczyć młody czytelnik, który de facto czyta tę książkę jako lekturę w młodym wieku. Ogromna samotność, która kryje się w opowieści, desperacja by dowieść, że jeszcze ma się siły żeby coś osiągnąć oraz przeciwności losu, którym trzeba się przeciwstawić. To wartości, które Ernest Hemingway chce przekazać nam postacią Santiago. Zaskoczył mnie poziom melancholii, którą zostawiła po sobie w mojej głowie ta historia. Melancholia, smutek i refleksje, które nie pojawiły się u mnie w młodszym wieku, teraz uderzyły mnie jak młotem. Uważam, że do niektórych lektur trzeba dojrzeć bądź przeczytać je dwa razy. U mnie, myślę, że potrzebne były obie te rzeczy. Nie wykluczam, że za jakiś czas znowu wrócę do historii Santiago i odnajdę w niej znowu coś, co i teraz mi umknęło. Polecam ją każdemu całym serduszkiem.

Magda, Księgarka, Wrocław, Korona

Bardzo ładne wydanie! Super cena! Polecam szczerze!

Stary człowiek i morze to absolutna czołówka klasyki amerykańskiej literatury XX wieku. Chociaż to dzieło w swoich rozmiarach raczej niewielkie, niesie za sobą monumentalny ciężar, brzemię, które czeka większości z nas.



Historię rybaka Santiago oraz jego małego pomocnika Manolina część czytelników zna już ze szkolnych ławek, z czasów gdy im streszczenie było krótsze, tym mniej się traciło czasu na czytanie. Jeśli zatem ktoś nigdy nie zapoznał się z dziełem Ernesta Hemingwaya, tym bardziej warto nadrobić te braki. Niesamowicie stonowana, lecz jednocześnie absurdalnie wręcz wciągająca od samego początku historia kilku dłużących się samotnych dni starzejącego się rybaka to gloryfikacja siły charakteru i nieustępliwej siły woli jednostki. Równocześnie jest to także obraz wstydliwej starości, przepełnionej bólem starzejącego się ciała, odosobnieniem od młodszego, mówiącego innym językiem, pokolenia. Lecz Hemingway nie gloryfikuje starości jako takiej, ani także jej nie ujmuje. W około stu stronach daje pełen jej obraz, wskazując, że starość to jedynie chwila, w której przestaje się walczyć.

I do tej walki „Stary człowiek i morze” zachęca, idealizuje ją oraz stawia ją w centrum ludzkiej egzystencji. Czy nią rzeczywiście jest, to zależy do czytelnika, od jego kontekstów oraz jego życiowych wyborów.



Książka Ernesta Hemingwaya to dzieło całkowicie spełnione, któremu niewiele brakuje do całkowitej perfekcji. Tym bardziej warto docenić fantastyczny przekład Kai Gucio, która w mojej opinii najbardziej ze wszystkich wcześniejszych tłumaczów tego tytułu zbliżyła się do amerykańskiego oryginału.



Martin, księgarz, Księgarnia Katowice Trzy Stawy