Anna Wintour

diabeł ubiera się, tak jak Anna Wintour mu zasugeruje

Recenzja księgarza Świat Książki

Anna Wintour – bob, okulary, MET Gala – z tym kojarzy mi się redaktorka naczelna Voque’a. Podobno kobieta bez uczuć, emocji i skrupułów. Amy Odell, snując jej historię życia i kariery pokazuje, że to nieprawda. Z ogromną ciekawością czytałam biografię najsłynniejszej redaktorki czasopisma modowego, bo była to historia nie tylko o niej, ale o kobiecej stronie Nowego Jorku. Lata 70. 80. 90. XX wieku, czyli czas zmian społecznych, kulturowych były też niezwykle nowatorskie w kwestiach mody i stylu. Najciekawsze lata 80., 90. i 00. przelatywały kobietom między przerzucanymi stronami Voque’a. W czasach przed social mediami (pre-Insta-historia), to ona – Anna Wintour decydowała, co będzie modne w nadchodzących miesiącach, o czym i o kim będzie się mówiło na przerwach w pracy albo przy wieczornym posiłku. Pierwszą rewolucją, którą chciała zaakcentować Wintour było to, że czytelniczki Voque’a to kobiety pracujące zawodowo. Pogardliwie nazywane biurwy, też chciały wyglądać fantastycznie w garsonkach o męskim kroju, nie tylko w sukience od projektanta. Drugą, to że oprócz garsonek, te kobiety noszą też dżinsy. Naprawdę ciekawie czytało mi się wspomnienia i anegdoty o skandalach i wielkich krokach, jakie czyniła Wintour w świecie mody i biznesu. To, co nie przeżyło do 2024 roku to papierowe czasopisma i supermodelki – teraz większe zasięgi ma eko-boho mama z Instagrama niż największe czasopismo o modzie wszech czasów. Dziś Vogue nie kojarzy się już z nowatorskimi stylizacjami, tylko z Galą MET, gdzie jeszcze można wyrazić swoją ekstrawagancję i miłość do mody. Bardzo dobra biografia ciekawej kobiety, która odnalazła się w nowojorskim świecie bogatych i wpływowych ludzi. Weronika, księgarka, Gliwice Arena