Emily Wilde. Encyklopedia wróżek i elfów

Zdecydowanie jedna z fajniejszych książek, które miałam ostatnio w rękach. Sympatyczna, z dającą się lubić główną bohaterką, momentami dramatyzmu gdy potrzeba, ale ogółem klasyfikuje się mocno jako "cozy fantasy". Ode mnie 5/5 :)

Podobno nie należy oceniać książki po okładce, ale to właśnie dzięki niej zwróciłam uwagę na „Encyklopedie wróżek i elfów”. Grafika na niej umieszczona oraz pięknie zdobione brzegi wywołują przyjemne odczucia estetyczne. Kolejnym plusem jest kapitałka oraz zakładka w formie satynowej wstążki w pięknym słonecznym kolorze.



Jest to kolejna z nietypowych książek fantasy jakie ostatnio czytałam. Po kawiarni i księgarni w świecie magicznym przyszedł czas na naukowe badania i główną bohaterkę będącą profesor Cambridge. Emily Wilde, bo o niej mowa, tworzy tytułową encyklopedie, a my – czytelnicy jesteśmy świadkami tego procesu. Jak się okazuje środowisko naukowe w świecie fantasy jest zbliżone, jeżeli nawet nie identyczne tym, które my znamy. Może z małą różnicą, że w realnym świecie nie ma gałęzi nauki zwanej driadologią. Fabuła płynie dość powoli i spokojnie. Okraszona jest odrobiną humoru, a także ukazuje nam ciemniejszą stronę jaką posiadają wróżki. Lekka powieść w sam raz na ciepły letni wieczór. Ciekawa jestem dalszych losów oraz odkryć Emily, które autorka zapowiada w księdze drugiej.



Bardzo przyjemnie czytało mi się tę książkę. Polecam ją zarówno dorosłym, którzy chcą uciec w miły i przyjemny magiczny świat, jak i młodzieży.

Irmina, księgarka, Toruń CH Plaza

piękna pozycja, wydanie cudowne , siadać , czytać i się delektować

Ta książka podobałaby mi się bardziej, gdybym znowu miała 17 lat.

Historia pani doktor od wróżkologii jest mocno nakierowana na estetykę. Cała jest jakby opisem tablicy na Pintereście z ludźmi ubranymi w ciuchy z XIX wieku. Stare vintage’owe aparaty fotograficzne, notesy w skórzanych oprawach, sznurowane oksfordy z założonymi przeciwśnieżnymi rakami – oto atrybuty pani badaczki. Nimi się przedstawia i one w zasadzie definiują całą postać – estetyczne atrybuty. Nie wybory, decyzje, akcje. Bohaterka sama przedstawia się jako szara myszka, by jak najwięcej introwertycznych, marzycielskich czytelniczek mogło się z nią utożsamiać, za to jej męski partner jest super przystojny, czarujący i charyzmatyczny.

Mam wrażenie, że książka ma za dużo ekspozycji. Samo-espozycji. Bohaterka i narratorka w jednym prowadzi zapiski swoich myśli (czasem przygód, ale akcji jest raczej mało) i już na 26 stronie pisze, że jej „rywal” jest wróżką też. Szkoda, bo przeczytałam już tyle książek, że już jakby wiedziałam, dokąd zmierza powieść i nie zaskoczyłam się – powieść zmierzała dokładnie w stronę księstwa czy królestwa wróżek i wszystkiego, czego szara myszka mogłaby w nich doświadczyć.

Tą pozycją zamykam moje przygody z nurtem „comfort books”, które z każdą kolejną próbą coraz bardziej mnie nudzą. Zbyt mało jest akcji, działania są raczej nakierowane na to, aby wydarzały się bohaterom, a nie były kreowane przez nich. I postacie są trochę bez charakteru.

Ładna historia, ładna książka (wydanie z barwionymi brzegami), ładni bohaterowie. Wszystko pięknie, ładnie. I za tą estetykę 3 gwiazdki na 5.



Weronika, księgarka, Gliwice Arena