To dla Pani ta cisza

Jestem tą powieścią absolutnie zachwycony! Nie wiem czy to kwestia tego, że utrafiła we właściwy czas (niedawno byłem w Ameryce Południowej) ale muszę przyznać, że mocno ze mną rezonowała! To co tam widziałem, Llosa trafnie ubrał w słowa, w powieść o Peruwiańczyku kompletnie oddanemu swojej sprawie, pasji wokół której toczy się całe jego życie. To opowieść o tamtejszej łagodności i pasji do muzyki, którą widać na każdym kroku. Szczury, który są ważnym motywem obsesji głównego bohatera również są tu mocno symboliczne. Llosa pod przykrywką powieści o peruwiańskim folklorze napisał książkę o wielu podzielonych narodach, których szansa na zjednoczenie leży właśnie w dźwiękach ich narodowej muzyki, której początki leżą gdzieś w zaułkach uliczek czy na prowincji, gdzie bije serce każdej nacji, każdego kraju. Z niecierpliwością czekam na ostatnie już dzieło autora, esej o Sartrze, który z pewnością również mnie zachwyci. Mistrzowie bronią się sami.

Powieść ta ma wiele odcieni, a raczej melodii, którymi każe nam się zasłuchać podczas czytania. Szybko wpadamy w jej rytm, peruwiański klimat gorących zaułków gdzie rozgrzane do czerwoności serca tańczą dotykając się tylko jednym palcem. Zwyczaj zabaw na łąkach w Amancaes i dążenie do spełnienia, spełnienia siebie i marzeń. Ta powieść to nie tylko historia człowieka, który pasji poświęcił życie. To też historia Peru podana w przystępny, klarowny no i jak to u Llosy zwykle bywa, mistrzowski stylistycznie sposób. Autor ma ten niezwykły dar pisania powieści tak intymnych, że nie muszą opowiadać o zbliżeniach międzyludzkich, by czytelnik dosłownie słyszał opisywane melodie, widział upadki kolejnych rządów i czuł emocje jej bohaterów. Z żalem będę żegnać możliwość przeczytania kolejnej książki mistrza, ale z radością będę wracać do tych, które już mam. Wspaniały pisarz i kolejna godna podziwu i lektury opowieść.